Auteur: Ingrid Wackenier

Ik was ooit een meisje dat opgroeide in een kansarm gezin. Volgens de criteria mag ik ons gezin zeker zo noemen.
Armoede, lage opleiding, slechte gezondheid, weinig inkomen, slechte huisvesting, (geen-) netwerk… We konden alles netjes aanvinken.
Mijn moeder had het niet meegekregen, niet op intellectueel niveau, eigenlijk op geen enkel vlak. Mijn vader was een man die enkel in functie van zichzelf dacht. Beide konden het uitbundige leven goed smaken. Alcohol ging er vlotjes binnen, koken niet meteen een prioriteit. Mijn ouders maakten alles waar wat buitenstaanders op kansarmen kleefden of moet ik zeggen, kleven?.
Dat konden ze dankzij een foute inschatting van de jeugdrechter; mijn moeder van 15 jaar werd toegewezen aan mijn hypocriete vader omdat ze zwanger was; een leugen van formaat! De jeugdrechter vond het niet belangrijker genoeg om haar te testen en mijn vader aan enkele psychologische testen te onderwerpen??
Ze kregen drie kinderen en mijn oudste broer is dood, teveel alcohol werden hem 8 uren na de geboorte fataal. Mijn andere broer was de tweede, minder bevoordeeld dan ik. Misschien wel door de drank, maar ook door de keuzes die hij zelf gemaakt had en door de maatschappij die hem gans zijn leven aan zijn lot had overgelaten. Toen werd ik geboren en ik kreeg dezelfde initialen als mijn vader. Ik mocht van geluk spreken dat ik er was zei mijn vader nadat ik hem verweten had hoe onverantwoord hij gans zijn leven had geleefd. Ik mocht van geluk spreken dat mijn broer dood was!!? Je leest het goed…En mijn vader heeft nooit gesnapt hoe fout die uitspraak was.
Ze gingen al gauw uit elkaar; moeder baarde nog twee kinderen. Twee kinderen die al gauw werden afgestaan ter adoptie. Elks in een ander gezin; bij verre familieleden. Ook daar liep niets vanzelfsprekend. Het verloopt moeilijk met mn zussen ook al groeiden ze elders op.
Mijn broer en ik moesten mee met vader; hij wou perse ‘zorg’ voor ons dragen. Volgens mij wou hij vooral zijn trots niet verliezen, een keuze die hem zijn leven lang bleef achtervolgen.
En daar begint een tragisch en ook heel mooi verhaal.
Ik groeide op met mijn broer en een duivelse heks die de meest absurde dingen zei en deed. Ik was een erg angstig kind, altijd opzoek naar die veilige cocoon. Ze betrok mijn broer in haar komplot. Ze was niet slimmer dan mijn moeder maar wel geslepen. Ik voelde me erger behandeld dan in het verhaal van Assepoester.
Geen liefde en zorg. Wij kregen dagelijkse tirannie over ons heen, mishandeling en misbruik nooit ver weg. Kan jij je voorstellen wat dit doet met een kind? Geen genegenheid kennen, enkel angst? Zulke kinderen ontplooien niet normaal, zoveel was duidelijk voor mij.
Ook op school was niets vanzelfsprekend, als kind voel je gewoon dat je anders behandeld wordt. Op enkele leerkrachten na was je toch vooral dat kind met een rugzak. Een rugzak waar iedereen van zou laten voelen dat je hem had. Denigrerende opmerkingen voor een volle klas nooit ver af. Ik was de schooier van de klas; mezelf in die positie gezet. Leerlingen die het niet konden nalaten me het klokhuis ‘van een appel’ toe te werpen en ik die hem opat. Mijn broer en ik trokken zeker de aandacht. Hij door de clown uit te hangen en ik door in mijn schulp te kruipen. Ons gedrag al goed zichtbaar, we liepen gebukt onder de miserie van thuis; ik ben vast zo klein van me klein te maken in mijn kinderjaren. De eerste keer dat ik sprak over de tirannie sprak de directeur die heks aan. Ik vergeet die avond en nacht nooit. De volgende dag ging ik ‘bekennen’ dat het allemaal gelogen was. Ik zweeg drie jaar lang. We stonden thuis op, en gingen van bed direct naar school; tenzij we mishandeld werden… Geen tanden poetsen, niet wassen. Na school zaten we direct aan tafel en dan gingen we slapen. Tenzij we moesten gaan poetsen in het zwart. Je kan wel stellen dat er geen opvoeding aanwezig was; we groeiden gewoon met de tijd mee. Die heks bleek later een psychopaat te zijn. Ik diagnosticeerde haar zelf. Van haar oudste dochter kwam ik te weten dat ze eigenlijk de stempel ‘manisch depressief’ meekreeg.
We hadden ook een pleegmama, één weekend om de twee zaten we er van vrijdagavond tot zondagavond. Ik noem haar mijn batterij want dat is precies wat ze deed. Ik kwam er tot rust: op adem. Ze leerde me de mooie dingen in het leven zien. Ze leerde me geloven in mezelf. Ze bleef aan mijn zijde staan tot ver voorbij de volwassen leeftijd. Het is dankzij haar familie dat ik met mijn kinderen veel bewuster leefde dan eender wie binnen onze familie. Ik kreeg de kans om de wereld vanuit een ander standpunt te bekijken. Al mijn prachtige herinneringen liggen daar.
Het was pijnlijk te beseffen dat er een netwerk was maar er niets veranderde.
Niet het therapeutisch centrum waar we kwamen, niet de psychologen waar onze ouders kwamen,
niet het PMS (CLB) Niet het VAK (VK), niet de jeugdbrigade, geen leerkracht, geen pleegfamilie, niet de school, niet de buren, niet de instelling en niet de man op straat. Ik belandde in het beroepsonderwijs; dat was zo met kansarmen. Niet waardig genoeg om te worden opgevolgd, thuis en op school.
Op vijftien ging ik samen wonen met een vriendje; niemand maalde erom. Ik deed het alsof ik ongenaakbaar was en maakte mijn pad meteen eentje dat vol was van kronkels. Ik nam de gedragspatronen van mijn ouders over, je rolt er zo in. Steeds overtuigd dat ik de beste keuzes maak opdat moment, wat weet een puber eigenlijk van het leven?. Op zestien besloten we samen zwanger te worden. En we hadden direct prijs. Een tienermoeder werd geboren.
En mijn pad lag meteen vast en die van mijn kinderen ook.
De vader van mijn kinderen trok met de foute vrienden op en zat aan de cocaïne, hij kwam zelf uit een onstabiele thuis-situatie. Op 19 jaar hadden we twee kinderen en ook wij gingen snel uiteen.
De vicieuze cirkels; iets waar je in rolt nog voor je het door hebt.
Ik had 19 jaren zwarte sneeuw gezien en zou nog 19 jaar nodig hebben om die gedragspatronen die ik had overgenomen; te doorbreken. Dat wil dus zeggen dat ook mijn kinderen opgroeide in moeilijkheden.
Ik deed nochtans hard mijn best om een betere toekomst voor hen te realiseren.
De vele vooroordelen in de hulpverlening helpen niet in het opbouwen van een goed netwerk.
Er was geen of weinig vertrouwen.
Uitsluiting, pesterijen: het overkwam ook hen.
Ik ging me hervormen eens ik hun vader achter me liet. Mijn dochter 18 maanden en mijn zoontje net geboren.
Ik volgde een opleiding en ging werken bij Kind en Gezin
Als ervaringsdeskundige; ik was deskundig geworden in het omgaan met moeilijkheden vanuit de kansarme zijn beleving.
Ik leerde al gauw dat niet enkel de kansarmen de armoede in stand hielden en onze maatschappij hier eveneens in bijdraagt.
Ik kende evenveel ervaringsdeskundige die niet deskundig waren in hun job als verpleegkundige en andere opgeleide… en die hadden een diploma behaald.
De realiteit voor mezelf werd dat er maar één mogelijkheid is voor mezelf.
Ik moest mijn tragedies verwerken om niet langer getriggerd te worden door al die negatieve gedragingen van buiten af. Ik kon mijn functie niet naar behoren invullen met het kinderlijke gedrag van sommige teamleden. Nog te diep zaten mijn eigen wonden. Ik leerde dat sommige dingen buiten mezelf liggen maar en dat ik nog erg getraumatiseerd was.
Ik startte traumaverwerking omdat ik wil leren omgaan met zulke mensen en omdat ik niet telkens hetzelfde verdriet wilde ervaren. Overleven in armoede gaat niet zo zeer over geld; voor mij toch niet. Voor mij is armoede zoveel meer dan dat. Ik krijg het moeilijk benoemt in zo’n impressie van 3 bladzijde kort
‘De andere kant van het verhaal’, is een boek dat gaat over een meisje dat opgroeide in een vreselijke situatie en er toch in slaagde uit te groeien tot een prachtige bloem; met vallen en opstaan. Hoe meedraaien in een maatschappij me jaren recht hield en net dat me er van weerhield te kunnen/mogen verwerken. Het breekpunt komt er begin dit jaar. Zoekende naar een manier om iets positief te doen met mijn ervaringen
Een boek kwam tot stand. Als jullie de link zoveel mogelijk willen delen 🙂 dankjewel

Het promoten van m’n boek is begonnen; een boek dat ik voor het eerst verdeelde eind 2016. De mensen die ik persoonlijk ken mochten hem eerst lezen en liefst zo kritisch mogelijk. Ik kreeg toen heel wat hartverwarmende reacties en lovende woorden. Kort erop stond onze prachtige trouw voor de deur en werd de focus op ons gezin gelegd. Na een sprookjeshuwelijk en een fijne zomer is de focus verlegd. Ik breng het boek uit voor de buitenwereld. Een boek geschreven voor alle mensen en zeker niet enkel voor onze jeugd en de hulpverleners.
Een boek waarin een klein meisje jullie meeneemt in de tragedie van haar leven maar ook hoe ze dit tracht om te draaien in iets positiefs.
Hoe belangrijk het is dat mensen je liefhebben hoef ik niemand uit te leggen, dat dit belangrijk is voor elk kind zijn ontplooiïng daar ligt de nadruk wel op. Een boek vol hoop en mooie dromen, vol kracht en moed.
Ik neem de lezer mee in een verhaal dat zich afspeelde in Antwerpen en leg de hiaten bloot van de hulpverlening en waarom die vaak zo moeilijk verloopt. Ik zou het geweldig vinden indien jullie dit blog blijven volgen en jullie eerlijke visie geven over de inhoud van m’n boek. Vragen staat vrij, ik ben heel benieuwd naar de visie van de onbekende lezer(s) en wat dit verhaal bij jullie heeft teweeg gebracht <3

Ondertussen stopt het verhaal niet en ben ik gestart met een persoonlijk project waarin ik in beeldvorm (aan de hand van schetsen) een verhaal breng over datzelfde meisje en hoe ze haar plek heeft gezocht en gevonden in onze maatschappij. Hoe ze dit als kind heeft ervaren en ook als jongvolwassene. Je kan dit project volgen op Facebook door me te volgen op ons persoonlijk profiel: Ingrid Kevin Wackenier Machiels.

Ik wens jullie alvast heel veel leesplezier.
Lieve warme groet,
Ingrid

Lieve lezers,

Ongelooflijk hoeveel positieve en hartverwarmende reacties ik reeds kreeg op m’n boek. Zowel vanuit de hulpverlening als vanuit mensen die zichzelf herkennen in mijn verhaal.
Ik hoop dat dit boek iedereen de kracht en de moed geeft om stil te staan; zichzelf bewust te worden van de vele moeilijkheden die er zijn voor de kwetsbaarsten onder ons. Onze dierbare jeugd <3
Mijn dankbaarheid is groot en ik ben diep ontroerd dat zovele met mij hetzelfde denken. Waarin we ons veel bewuster mogen zijn van ons denken, wie we zijn en hoe we oordelen over anderen.
Bestaat dat perfecte beeld van een zorgeloze jeugd, de mythe wordt doorprikt in m’n boek. Draait de hulpverlening wel en waar loopt het dan mis als het niet werkt?
Want vanwaar je ook komt, welke achtergrond je ook hebt; nergens loopt het leven perfect. Iedereen heeft zijn rugzak op; als we ons er maar bewust van willen zijn, onszelf in vraag durven stellen dan kunnen er wonderen gebeuren <3
Samen staan we sterk <3

Lieve warme groet,
Ingrid

Graag wil ik nog even meegeven dat dit boek gaat over de moeilijkheden die ik heb ervaren. Dit doet geen afbreuk op personen die hun functie op een prachtige manier invullen. Ik ken ook heel wat mensen die met hart en ziel voor deze kwetsbare doelgroep opkomen. Helaas is de realiteit ook die andere Kant waarin er gefaald wordt. Zonder dit te benoemen zou mijn verhaal niet volledig zijn en dit doet afbreuk op wat mijn gezin moest doorstaan en met mij vele anderen. Enkel ouders met de vingers wijzen zou makkelijker zijn maar is niet eerlijk tav deze kwetsbare groep. Deze ouders waren ooit zelf kinderen en onze maatschappij draagt bij in de tragedie voor vele jongeren onder ons. Niet enkel die hoge pieten in hun ivoren toren liggen aan de oorzaak door de hulpverlening zo te beperken. Ook de mensen die werken met deze doelgroep zijn zich niet altijd bewust dat ook zij foute beslissingen maken vanuit hun eigen overtuigingen en hun beperkte kennis over deze doelgroep. Het is mijn droom de realiteit te brengen zonder deze te verbloemen door bepaalde feiten niet te benoemen. En hiervoor is het soms nodig functies te benoemen. Het is niet omdat je hoogopgeleid bent dat je daarom ook de juiste keuzes maakt. Al geloof ik wel dat de overtuigingen die bepaalde mensen hebben maakt dat dezelfde fouten zich blijven herhalen; ook vandaag nog. Daarom is het voor mezelf zo cruciaal dat het een volledig verhaal is. Het is pas als er inzicht komt in wat fout liep dat je kan erkenning geven en verandering doorvoeren. Blind blijven voor wat is, is de ziekte van onze maatschappij en daar wil ik geen deel van zijn. Als we verandering willen is het belangrijk te kijken naar die dingen die mislopen <3

De meest gestelde vraag van de lezer:
‘wat heb je geleerd voor jezelf bij het schrijven van je boek ?’

Het leven is te kort om ruzie te maken …
Jaloezie, wrok en haat en de vele vooroordelen maken dat sommige situaties nooit veranderen…
Enkel jezelf kan je veranderen en hoe je hiermee omgaat.
Ik mag niet langer energie steken in mensen die ons niet waarderen zoals we zijn. Het mooist en ook het moeilijkst is misschien wel grenzen te bewaken die zo belangrijk zijn voor mijn gezin.
Waarin ik niet langer mensen toelaat die over ons heen lopen of ons kwetsen met domme opmerkingen en gemene uitspraken.
Ik denk dat dit het meest moeilijke is geweest voor mij omdat ik als mens het liefst door iedereen graag werd gezien …
Die illusie is doorprikt dankzij het boek
Verandering zit in ieder van onszelf <3
We kunnen enkel vanuit eigen bewustwording keuzes maken; of je nu rijk of arm bent… iedereen kijkt vanuit zijn eigen opvoeding …

De tweede vraag die het meest voorkwam:
‘Hoe heb je jouw jeugdtrauma’s verwerkt?’

Echt verwerken doe ik dit niet en nooit helemaal;
bij elke fijne gebeurtenis (met eigen gezin) word ik geconfronteerd met het gemis van mijn eigen kindertijd; hoe het had kunnen zijn… Hoe zoiets mogelijk is geweest blijft de grote vraag, enkel loslaten kan ik nu nog…
Ik probeer mijn kinderen mee te geven hoe belangrijk ons gezin is en de focus op ons gezin te leggen …
Als in mijn omgeving trauma’s versterkt worden door de manier waarop iemand met me omgaat dan neem ik afstand.
Vooral conflicten, ruziemakers en mensen die enorm negatief zijn raken me telkens weer.
Ik kan dus enkel zeggen dat ik leer omgaan met trauma’s door eigen grenzen beter te bewaken maar zo’n pijnlijke kindertijd draag je altijd wel een stukje mee <3
Ingrid(je)

Dag lieve lezers en volgers,

Een meisje van zestien jaar, heeft dit boek uitgekozen om tijdens de les Nederlands te bespreken. Afgelopen zondag mailde ze mij hierover.
Ze stuurde de tekst van haar interpretatie door.
Terwijl heel wat mensen vallen over schrijffouten en niet konden afleiden dat dit doelbewust is gebeurd… voorstelden om het te verbeteren, weigerde ik pertinent… ik bleef lachen dat er wat foutjes in stonden maar dit niet zo belangrijk was; omdat het over de inhoud gaat… Uiteraard zal mijn volgende boek en het vervolg op dit verhaal verbeterd worden maar ik vind het nodig dat jullie kunnen zien hoe moeilijk het is om je bij te scholen ‘in het volwassen leven’ als je komt uit mijn gezin…
Ik schrijf en teken passioneel en er komen ook kinderboeken uit, ik beloof jullie dat er geen schrijffouten meer zullen zijn maar de boodschap die ik breng met m’n schrijffouten is mijn harde realiteit: de gevolgen van een moeilijke kindertijd.

Het meisje benoemde in haar beschrijving dat dit haar een erg realistisch beeld geeft over kinderen die opgroeien in moeilijke situaties. Over hoe beperkt we kunnen ontplooien door alle miserie die overheerst.
Ze haalde er vooral uit dat alles vanuit perspectief gebeurd.
Ik vond voldoening met zo’n mooie samenvatting en dat ook voor haar delen herkenbaar waren, zoals de situatie met haar vader.
Het heeft me beroerd om te zien hoe prachtig deze jongedame is omgegaan
met de moeilijkheden die ze zelf ondervond.

Ik hoop op nog meer berichten waarin ieder open en eerlijk kan zijn over de manier waarop ik mijn pad heb afgelegd, hoe jullie het boek hebben ervaren. Ze stelde zich ook de vraag waarom ik dezelfde fouten gemaakt had en een beslissing kon nemen die ik een jaar voordien niet had kunnen nemen. Dat was haar grootste vraag, waarom dan wel?
Waarom aborteerde ik m’n derde kindje wel en mijn tweede kind niet.
Alles heeft te maken met inzichten die ik een jaar eerder nog niet verworven had. Ook dat het een andere man was waar ik geen toekomst mee zag. Twee kinderen zijn al ontzettend moeilijk als alleenstaande moeder en ik zou starten met een opleiding; met het kindje zou dit niet mogelijk geweest zijn…
Daarom is de bijdrage van onze omgeving zo belangrijk.
Zonder mijn pleegmoeder en haar zus (Heidi in het boek) hun wijze raad, had ik wellicht nooit de stap gezet. De vele gesprekken met hen en hun steun hebben me uiteindelijk de meest moeilijke beslissing laten nemen.
Mijn zoontje zou 18 zijn geworden deze maand en eigenlijk vandaag… Leven doe ik nog steeds met die vreselijke beslissing maar ik heb er vrede mee omdat mijn kinderen meer kansen kregen en ikzelf ook.

Dankjewel lieve dochter van een vriendin
Om met zoveel respect en toch ook heel eerlijk mijn verhaal
voor je klasgroep te brengen.
Bewonderenswaardig

Liefs Ingrid(je)

Bedankt voor je eerlijkheid, je lef en volharding om te tonen aan ieder die er voor openstaat dat er een weg is. Hoe moeilijk, hard en uitputtend deze ook mag zijn. Proficiat met je werk
M.

Het is mooi te voelen dat eerlijkheid, oprechtheid en openhartigheid belangrijker is dan de kudde-reflex te achtervolgen. Het moet ontzettend moeilijk voor je geweest zijn zoiets pijnlijks te delen met de wereld. De manier waarop je bewust in het leven staat daar kan menig mens wat van leren; ook in mijn omgeving. Mijn respect heb je zeker.
M.

Ik ben best emotioneel geworden bij het lezen van jouw boek. Sterk rechtvaardigheidsgevoel, mensen uitsluiten als ze niet eerlijk met je zijn. Ik herken het helemaal en ik herken zoveel van mezelf in jou. Een gezonde dosis vechtlust, whauw! Nog meer bewondering voor je.
Brigitte

Ik heb met veel plezier je verhaal gelezen. Heel veel bewondering voor je moed en positiviteit dat je in het leven staat. N (vrouw van oud-klasgenoot)

Ik werd helemaal stil van jouw verhaal en de vechtlust en de levenslust waarmee je in het leven staat.
Heel jammer dat niet iedereen zo sterk is als jij en hierdoor niet dezelfde weg kan afleggen. We zouden allemaal voor onze jeugd moeten opkomen en ik besef bij het lezen van jouw boek dat we dit veel te weinig doen. We lachen maar wat graag met onze omgeving zonder er bij stil te staan dat iedereen een rugzak op heeft. J.

Dank jullie wel lieve lezers, de erkenning die ik krijg is zo mooi, en laat ons evenmin onberoerd. Zowel mijn man als ik hebben al heel wat traantjes weggepinkt bij het lezen van jullie reacties. Wat me het meest plezier zou doen is dat we in de toekomst onze handen in elkaar zouden slaan om jongeren die nu nog steeds in zulke situaties opgroeien de handen te rijken en ouders de juiste ondersteuning te bieden of in te grijpen als het nodig is. Voor men een wet maakt rond die ‘pedagogische tik’ kan men beter eens eerst gaan kijken waarom zovele kinderen nog opgroeien in schrijnende situaties…Verandering voor onze jeugd is wat ik wens voor 2017 <3
Omdat geen enkel kind het verdient door te maken wat mijn broer, mijn zussen en ikzelf hebben doorstaan en ondergaan.
De verkoop van mijn boek verloopt beter dan gedacht en daarvoor wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken. Als ik jullie heb geraakt en jullie willen de boodschap verder verspreiden. Geef zeker de link van m’n boek door 😀 Ik heb er nog heel wat klaar liggen 😀

Prettige start van 2017
van ons gezin <3

Gisteren nog een hartverwarmende reactie gekregen.
De kanteling kent ons nu reeds 6 jaar en heeft ons ondersteund als gezin;
dit is wat ze deelde en voor ons ontzettend hartverwarmend is.

weer wat verder gelezen in je boek en kwam de pagina tegen waarin je De Kanteling vermeld. Dank je wel. ik had plaatsvervangende schaamte als ik al die verhalen van hulpverleners las in je boek. Ben blij dat wij met De Kanteling jou/jullie niet beschaamd hebben en getracht hebben die zorg en aandacht te geven die jullie verdienen. Het overkomt ons ook – we zijn niet feilloos- dat we fouten maken maar ik ben de eerste om te zeggen dat het me dan spijt of dat ik té beperkt ben om de juiste zorg te verlenen.

Het is mooi om te mogen ervaren hoe prachtig ons gezin is, deze mensen
stonden ontzettend dicht bij ons toen we het pad rond ‘een vermoeden van’ autisme bewandelde. Ze oordeelde over niemand maar slaagden erin om mijn ventje en mezelf zo op elkaar af te stemmen dan niemand er nog kan in slagen tussen ons gezin te komen. Ze leerde ons vooral om voor ons en ons gezinsgeluk te kiezen. Niet langer toe te laten dat mensen ons anders behandelen omwille van onze achtergronden. Maar vooral ons te laten omringen door mensen die ons waarderen zoals we zijn. Ze leerde ons zien hoe fantastische mensen dat we zijn. Fouten maken we allemaal; ze ontkennen doet ons onrecht aan en net dat maakte voor mezelf veel situaties ondragelijk en onmogelijk.
Ik ben dankbaar dat ik opnieuw heb leren vertrouwen in de goedheid van mensen en we regelmatig zo’n mensen op ons pad tegenkomen.
Dankjewel Gerd voor zoveel erkenning, <3

Ik wens al mijn lezers en volgers fijne en warme feestdagen,
niet overdonderd met pakjes dan wel met de schoonheid,
omringd door liefdevolle mensen. Laten we vooral liefde uitdragen en nooit nog toelaten dat mensen ons respectloos behandelen
Dat is ons motto voor 2017
We laten ons omringen door mensen die ons gezinsgeluk ondersteunen
en zien hoe prachtig onze relatie is 🙂

Een fijn en warm kerstfeest voor iedereen<3

Ingrid(je)

Het is bijna onwezenlijk hoeveel reacties ik heb gekregen.
Het is hartverwarmend te merken dat mensen met zoveel respect omgaan met mijn verhaal
Een secretaresse die op een school werkte, het boek aankocht en de link vlot deelt..
Een huisarts die het fantastisch vindt dat ik mijn verhaal deel;
aanbied om flyers op zijn praktijk te leggen…
Een persoon die me al zo lang en goed kent en weet hoe moeilijk het leven soms is… enkel meer waardering kreeg
Een vroegere psychologe die tonnen respect uit en versteld staat van mijn levenswandel…
Mensen die nooit boeken lezen maar graag een uitzondering maken…
Een buurvrouw die aan de deur komt bellen om een boek te kopen.
Mensen die gewoon uit sympathie een boek kopen…
Mensen die echt willen weten wat ik heb neergeschreven
en hier zelf ook effectief iets aan hebben…

Het liefst van al zou ik het onderwijs, opvoeders, hulpverleners in het algemeen bereiken en uiteraard die dierbare pleeggezinnen…
omdat het boek niet enkel over mijn jeugd gaat;
het kan iets betekenen voor ieder van ons…
Ik vroeg het een journaliste die de meeste wel kennen,
Iemand die jeugdzorg en pleegzorg ook nauw aan het hart ligt.
Benieuwd of ze de link ook gaat delen 🙂

Ik gaf gastlessen op sité en zag wat het daar met mensen deed
om jezelf kwetsbaar op te stellen…
Mensen die uit mijn klasgroep kwamen en mijn boek nu kopen;
de reacties van mensen die ik zo lang niet heb gezien, noch gehoord
Het is bijna onbeschrijfelijk hoeveel plezier ieder van jullie me doet.

Het is ‘ook wel’ een beetje raar te beseffen dat de mensen nu echt
weten vanwaar ik kom en hoe ik naar de wereld kijk.
Het is alsof ik nu naakt sta, erg kwetsbaar…
En ook al is er een enkeling die mijn verhaal en trauma’s gebruikt om eigen gedrag te blijven goedpraten…

Ik heb vooral geleerd grenzen te bewaken en niet langer toe te laten
dat ik mezelf wegcijfer om anderen gelukkig te maken.
Ik voel een bepaalde bevrijding, ontlading
Dat op zich is al een overwinning…
Het boek schrijven heeft bij mij heel wat inzichten teweeg gebracht
Het voelt bijzonder goed niet langer te hoeven
verzwijgen vanwaar ik kom, hoe bijzonder zo’n balast kan zijn
Met dank aan jullie interesse voor dit verhaal

Dankjewel
Ingrid(je)

Lieve Ingrid, ben halverwege je boek, ik ben eventjes moeten stoppen… Het doet me veel pijn te moeten lezen in wat voor hel je opgegroeid bent. Heel veel dingen zijn erg herkenbaar, alhoewel mijn verhaal verbleekt bij alles wat jij hebt moeten doorstaan. Ik ben dan ook heel blij dat je nu zo’n sterke gelukkige vrouw bent geworden. Dat je de kracht hebt gehad om het anders en veel beter te doen en om zo’n liefdevolle mama te zijn voor je kinderen. Echt knap dat je de dingen en personen bij naam durft te noemen en dit boek geschreven hebt. Een bangelijke madam. Tonnen respect! Een hele dikke knuffel ❤❤❤❤

Ingridje, ik heb jou boek gelezen en af en toe ook een traan weg gepinkt, wat een moedige vrouw ben jij! Vooral doordat je dit verhaal durft te delen met het groot publiek, ik ken jou als een goedlachse positieve vrouw nu ik jou bagage ken heb ik nog meer respect, je bent een top meid en doe zo voort je bent op de goede weg! Het verhaal heeft mij gepakt, al had ik het soms wel moeilijk met jouw tijdsprongen maar doorheen het verhaal kon ik daar door kijken, je voelt dat het moeilijk was om te schrijven en dat je nog aan het helen bent maar het heeft me gepakt van het eerste woord tot het laatste. Ik heb dit in twee dagen gelezen dat zegt al veel eh ???

Bedankt ?

Ingridje
Het heeft mij geïnspireerd en er zullen altijd voor- en tegenstanders zijn, moedig wat je hebt gedeeld. Ik kijk nu wat kritischer naar mezelf en hoe ik met mijn medemensen om kan gaan