Auteur: Ingrid Wackenier

There’s a crack in everything – that’s how the light gets in.” –zei Leonard Cohen, maar bij Ingrid, die in haar jeugd veel teveel barsten heeft opgelopen werkt het ook andersom: “that’s how her light shines out”Door haar boek te schrijven schijnt ze haar licht op hen die dat nodig hebben,
maar ook op ons/hen die een verschil kunnen/willen maken!
Prachtig gedaan Ingrid! 
Ik draag je een heel warm hart toe.
Bea

Ontzettend bedankt om je verhaal zo rauw te doen. Zelf ben ik een tante van 5 geweldige kinderen die ook getraumatiseerd zijn door hun eigen ouders. Ook wij, als familie moeten jammer genoeg beseffen dat er zoveel instanties zijn die beweren “zorg” te dragen voor kinderen, maar die door ontbrekende schakels elkaar niet vinden en uiteindelijk de kinderen in de steek laten. Ik ben bang voor hun toekomst, maar uw verhaal geeft toch een beetje hoop. Bedankt!!
Sylvia

Prachtig en aangrijpend verhaal! Als maar wat meer mensen zouden willen beseffen dat een maatschappij alleen maar kan vooruitgaan dmv meer solidariteit en meer verbondenheid. De wereld is zo oneerlijk. Sommige krijgen alles mee, anderen niets, en succesvolle mensen denken maar al te vaak dat het allemaal hun eigen verdienste is.
Y.

Wat knap van je, om vol te houden – zowel voor jezelf als je kinderen, om het negatieve om te buigen door er toch een positief einde aan te breien, om dit onder woorden te brengen, om anderen door je eigen ervaring en je boek te laten zien dat het ook anders kan, dat ook zij niet mogen opgeven,… Vol bewondering en eindeloos respect voor jou, die prachtige bloem! Ik ben trots op je
S.

Verdriet, herkenning, herinneringen, maar ook moed, wilskracht en weten dat het nut heeft om verder te vechten.
Respect, je geeft me terug de kracht om na een dieptepunt verder te gaan en te beseffen waarom ik zo hard vecht.  bedankt <3
F.

Knap hoe je alles verwoord. Dit zou leesvoer moeten worden in de opleidingen van de social profit
Katrien

Met heel veel respect heb ik jouw verhaal gedeeld. Ik zal het ook in mijn godsdienstlessen gebruiken want er valt zo veel uit te leren. Dank je wel!
Marieke

lees dit aub. En ook de link. Ivm jouw opleiding en stage. Is prachtig geschreven en jij leest zo graag
K.

Jij moet een ongelooflijk sterk persoon zijn om dit te overleven!! Ik heb 3j samengewoond met een partner die een soortgelijke voorgeschiedenis had. Hij is zwaar aan de drugs geraakt en ondertussen zelfmoord gepleegd. Je moet een ongelooflijke ruggengraat hebben om zoiets te kunnen dragen! Bewonderenswaardig!!! Ik wens je alle geluk toe in de verdere leven!!! Chapeau!!
Dana

Prachtig. Vanuit iemand die een gelijkaardig boek zou kunnen schrijven, ik blijf me dagelijks afvragen waar we de moed en kracht vandaan halen om toch een andere keuze te maken. Dag na dag. Ik zal jouw verhaal mee verkondigen, wees maar zeker.
Amanda

Wauw. Ik kon niet stoppen met lezen. Zo aangrijpend en mooi geschreven!
Evi

Het is inderdaad zo dat patronen die je zelf verfoeide zich in je persoonlijkheid kunnen inbakken, sommigen snappen niet hoe dat kan en nog minder wat de moeilijkheidsgraad is om dingen anders te doen… proficiat en sterkte op je reis!!!
Jeroen en sleutelfiguur

Confronterend om te beseffen dat we inderdaad vooroordelen hebben en weinig ondernemen tegen deze schrijnende situaties. Enorm veel respect om te zijn wie je bent en wat je hebt bereikt. Succes met je boek.
Rita

Normaal lees ik nooit verder dan 3 regels als ik zo een lange tekst zie.. Nu in één keer alles gelezen. Prachtig geschreven en ook zo triest tegelijk! Het is bewonderenswaardig wat je doet. Je moet het maar kunnen om al die jaren van verdriet om te zetten in zo iets sterk. Hoedje af en veel succes en geluk in je verdere leven!
S.

Dankjewel voor zoveel hartverwarmende reacties en dit is er maar een kleine greep van de vele mooie berichten die ik mocht ontvangen.
Amper drie negatieve reacties die ik jullie liever bespaar.
Te pijnlijk om te delen omdat het zo onrechtvaardig is te ontkennen wat me overkwam en met mij vandaag nog vele kinderen ondergaan.

Je kan me volgen op https://www.facebook.com/ingrid.wackenier

Willen jullie de pagina van het boek massaal delen, volgen en liken aub?
https://www.facebook.com/deanderekantvanhetverhaal/
Enkel als we dit massaal naar buiten durven brengen komt er daadwerkelijk verandering voor onze jeugd <3
Dankjewel
Liefs Ingrid(je)

Door veel bewuster te stemmen en het beleid erop te wijzen hoe belangrijk budgetten zijn voor de kwetsbaarsten onder ons; door onze jeugd effectief kansen te geven.
Want het kost onze economie veel meer zoals we nu al 40 jaar bezig zijn, in cirkels draaien en blind blijven. Omdat het makkelijker is te oordelen dan op te komen voor deze doelgroep. Weet dat het systeem bijdraagt dat zoveel mensen niet meer kunnen functioneren zodra ze volwassen zijn; ook zij waren ooit kinderen.
Dat dit ons veel meer geld kost dan wanneer we zouden hervormen en doen wat moet voor deze kinderen.
Waarin jeugdrechters beslissingen nemen in functie van het welzijn van deze kinderen en zich niet verschuilen achter ouders die conflicten gebruiken om te verdoezelen wat onrecht hun kinderen ondergaan. En waar er ook mag gezegd worden dat niet Alle ouders goede intenties hebben en verandering willen… Helaas. Waarin onderwijzers niet langer met de rug tegen de muur staan en schrijnende situaties worden opgevolgd en waar niet langer klachten naast zich neergelegd worden.
Ik hoop dat mijn boek iedereen doet begrijpen hoe cruciaal dit is. Het is noodzakelijk dat ouders ondersteund worden om deze tragedies voor de toekomst te vermijden en in te grijpen daar waar het nodig is. Als Hulpverleners beter worden opgeleid en dossiers worden opgevolgd en parketten sneller reageren wanneer er een melding binnenkomt. Waarin het systeem zichzelf in vraag gaat stellen en men steeds opnieuw beslist vanuit de zorg voor onze jeugd. Het zou niet slecht zijn indien er een mentaliteitsverandering komt voor iedereen.
hop naar verandering voor elkeen 

Je kan het boek ook bij de standaard bestellen wat net iets goedkoper is.
Liefs Ingrid(je)

https://www.youtube.com/watch?v=Zi0RpNSELas&feature=youtu.be

Een bericht van m’n pleegfamilie ‘Heidi’ in het boek. De zus van m’n pleegmama. Van alle berichten raakt dit het meest omdat deze mensen voortdurend werden geconfronteerd met de ellende die ons overkwam en er alles aan gedaan hebben om ons een fijne jeugd te geven. Het is dankzij hen dat ik dit alles kan verwezenlijken en enkel zij beseffen echt wat zulke trauma’s teweeg hebben gebracht. Ze kennen ons het best van allemaal 

Ik ben de krant vergeten te kopen (sorry sorry) en op Facebook (waar ik meestal alleen passief zit) waren de letters te klein om te lezen. Vanavond heb ik met je pleegmama afgesproken, ik zal bij haar het artikel lezen.
Ik las ondertussen wel je ontgoocheling over hoe het uiteindelijk werd gebracht door de journaliste… dat is heel frustrerend! Ik vrees wel dat dit de manier is waarop de pers werkt…
Maar hoe dan ook heeft je verhaal aandacht gekregen, een artikel van 1 blad is toch nog veel!! En de verkoop van je boek stijgt. Je spreekt zelfs al van een 2° druk! En dan volgt later nog de tentoonstelling…
Ik veronderstel wel dat het voor jou een moeilijke periode is omdat al die pijnlijke herinneringen weer boven worden gehaald. Misschien helpt dit ook bij het verwerken? Of is het een overdosis?

Een fijn weekend wens ik iedereen.
Fantastisch dat de bestellingen elkaar ‘zo snel’ opvolgen en dat mensen gesprekken aangaan over de moeilijkheden die ze zelf ervaren en nog steeds bestaan. Zowel hulpverleners als mensen die net zoals ik een stevige rugzak ophebben… Sinds gisterenochtend druk bezig alles op te volgen. Indien ik nog niet reageerde op jouw bericht vergeef me even want ik moet nog bekomen van zoveel positiviteit, zoveel menselijkheid ook  Ik beloof elkeen een antwoord te geven zo gauw ik kan. Dankjewel voor diegene die zien dat m’n boek het waard is te delen; dat we er met z’n allen iets van kunnen opsteken. Vanavond word ik in de watten gelegd door mijn lieve dochter. Men wordt wel degelijk beloond voor de moeilijke weg die er is afgelegd. Dit bewijzen mijn kinderen elke dag. Proud mom 

Een dag vroeger dan verwacht en een pagina minder maakte de inhoud er niet makkelijker op. Het zal niet makkelijk geweest zijn voor deze journaliste om het artikel te schrijven. Ik had liever gehad dat het wat meer over m’n pleegmama ging en m’n persoonlijke groei, de hulpverlening en zijn moeilijkheden en toch… het kan deuren openen naar verandering hoe zwaar het geschreven stuk ook is. Het brengt mensen naar ons blog ☺Dankjewel Sylvia om mij deze kans te geven ??

Zowel hier op het blog te bestellen als in de plaatselijke boekhandel 🙂

artikel krant

Wat een bewogen week, wat een emotionele en ook fijne ervaringen  Ik wil in de eerste plaats alle delers van m’n boek bedanken, de mensen die het lazen en volop zijn beginnen delen. Dankzij jullie bijdrage kwam een super-sympathieke madam mij en m’n boek op het spoor. Met klammige handen deed ik de deur open, altijd wel bang voor de vele vooroordelen; wat onterecht bleek te zijn. Maandag zaten we hier dan, gezellig aan onze tafel. Een prachtige en fijne madam die op zulke respectvolle manier een interview afnam  Ze las m’n boek diezelfde avond/nacht en dit is wat ze erover vertelde: “Je gedachtesprongen zijn soms niet zo evident voor de lezer, maar het is eerlijk, persoonlijk en leerrijk. Ik kon het niet wegleggen (getuige mijn wallen vandaag).”
Nu vrijdag, morgen in de GvA een artikel over m’n boek, m’n leven en de hulpverlening. Met dank aan alle delers en deze fantastische journaliste; jullie zijn fantastisch 
Dankjewel
Ingrid(je)

Nadat heel wat mensen interesse toonden in mijn verhaal,
zijn we de afgelopen weken beginnen brainstormen.
We realiseren ons dat ik iets wil betekenen voor mensen die de meerwaarde zien in mijn verhaal en concrete hulpvragen hebben. De hulpverlening in het bijzonder.
Ik heb ontzettend fijne herinneringen aan de gastlessen die ik in’t verleden gaf en had nooit verwacht dat met het uitbrengen van mijn boek zoveel interesse getoond zou worden. Dat ik opnieuw iets kan betekenen met die goedgevulde rugzak is fantastisch. Het geeft nieuwe mogelijkheden waarin ik effectief iets kan betekenen en iets zinvol kan doen met mijn ervaringen..
Ik ben dolenthousiast na zoveel fijne reacties. Ik maak met heel veel plezier tijd en ruimte vrij om dit stuk uit mijn leven opnieuw vorm te geven. Ik moet erkennen dat ik mijn vroegere functie ontzettend mis en nog vaak met een oud-collega terugkijk op een fantastische samenwerking; waarvoor dank Sabrina  <3 . Ik zie mogelijkheden en kansen om meer mensen te bereiken, iets positiefs te betekenen voor zowel de hulpverleners als mensen die uit dezelfde doelgroep komen. Dat gevoel is overweldigend en ontzettend fijn. De erkenning die ik krijg dankzij jullie, die de meerwaarde zien in mijn verhaal, raakt me diep.

De vragen van de lezers is vooral om vanuit het boek vormingen, lezingen en coaching te gaan geven. Met gezinnen werken doen al heel wat ervaringsdeskundigen en sleutelfiguren. Daarvoor heb ik niet meer de tijd
omdat ik oprecht geloof dat dit intensief nodig is en ik met m’n bedrijf niet de ruimte heb om op dat niveau te gaan ondersteunen.
Wat wel nog mogelijk is om te gaan coachen binnen de hulpverlening.
Hiervoor hebben we enkele thema’s bekeken die ontzettend veel hebben betekend in mijn persoonlijk groeiproces en die mijn levensverhaal volledig maken. Die me inzichten gaven om vicieuze cirkels te doorbreken en het anders te gaan aanpakken. Waarvan ik oprecht geloof dat ze nieuwe inzichten kunnen geven en meer kansen creëren voor kinderen en hun gezin net zoals de hulpverleners meer inzichten verwerven en nog bewuster gaan ondersteunen op maat… Samen staan we sterk

1. Pleegzorg
2. Jeugdzorg, jeugdrechtbank
3. Armoede
4. Onderwijs

Als u of uw organisatie vragen hebben of beroep willen doen op mijn ondersteuning.
Mail naar: ingrid@wigraphics.be met als mededeling ‘coaching-gastlessen deanderekant’

Alvast bedankt voor jullie oprechte interesse

Er vroeg iemand wat mijn ervaringen zijn in het werkveld 🙂

Mijn parcours:

Ervaringsdeskundige bij Kind en Gezin vanaf 1997-2002
Antwerpen Noord

Gezinsondersteuner bij Kind en Gezin vanaf 2008-2013
Antwerpen Centrum

Gastspreker in het onderwijs:
Sité: nu Encora genaamd: Jeugd en gehandicaptenzorg Antwerpen
Karel de grote hogeschool: Verpleegkunde Antwerpen
in tandem met een sociaal verpleegkundige 1997-1998
Sint Aloysius: in het zesde GWW  Lier 2013

Opvoedster in 2009-2010: In het Swatteam gewerkt als vrijwilliger (Ford van Hoboken) in combinatie met mijn functie binnen K&G

Zelfstandig statuut sinds 2013
Grafisch vormgeefster sinds 2013
Auteur in 2016; autobiografie ‘deanderekant’

Een ervaringsgericht boek geschreven voor iedereen die iets positiefs wil betekenen voor onze jeugd en bereid is ook te kijken naar wat er binnen de hulpverlening misloopt. <3

Inzicht:
We kunnen amper iets betekenen voor deze kinderen indien mensen blijven ontkennen wat er ook binnen de hulpverlening misloopt ten koste van de ontplooiing van deze kinderen. Inschattingsfouten waarin kinderen geen hulp krijgen met een arsenaal aan jeugdtrauma’s voor deze kinderen als gevolg…

Als er naast elke hulpverlener een sleutelfiguur zou staan dan komen we echt vooruit. Ook op de jeugdrechtbank en sociale diensten is dit noodzakelijk.

Ik kan namelijk niet leven met mensen die uit het leven stappen omdat ze hun eigen trauma’s niet te boven komen omdat er niet ingegrepen werd ondanks de vele signalen <3

Ik ga voor effectieve verandering en daarom is het noodzakelijk alles bespreekbaar te maken; met ontkenning bereiken we niets.
Mensen die een trofee in handen nemen omdat ze enkele kinderen steunen is mooi  maar ook hypocriet als we voor al de andere kinderen de ogen sluiten. Al is het fantastisch wat mijn pleegmama deed, ze zou er nooit een trofee voor willen ontvangen. Dat is een understatement en de enige juiste houding als je bekijkt hoeveel leed er is voor deze doelgroep! <3

Enkel door solidair te zijn komen we er niet.
Hervorming dringt zich op
Een bewust beleid en budgetten daar waar het echt nodig is ….
Ik teken voor effectieve verandering voor onze jeugd

https://www.facebook.com/deanderekantvanhetverhaal/ 

Lieve groetjes
Ingrid

Liefste lezers, volgers en delers 

De link van mijn boek doet een mooie ronde door België dankzij jullie inzet en oprechte interesse. Ik ben bijna voltijds bezig met het reageren op persoonlijke berichten, hartverwarmend en diep geraakt door ieder van jullie. Ons bedrijfje krijgt een nieuwe wending dankzij jullie hulpvragen 
Dit blog wordt druk bezocht en het boek gaat vlotjes over de toonbank. De promotie mist zijn effect niet; wat ik nu terug krijg is zoveel meer dan wat ik had kunnen dromen. Straks is die eerste oplage volledig uitverkocht en dit heb ik mede te danken aan jullie prachtige mensen. Totaal onbekenden die de kracht zien in mijn verhaal, mensen die me aanspreken om gastles te komen geven. Organisaties die de vraag stellen om hen te coachen. En mijn eigen doelgroep die hun pijnlijk verhaal aan me mailen en opnieuw de kracht en moed vinden om door te zetten. Het is bijna onwaarschijnlijk dat zoveel tragedie tot zoiets moois kan evolueren. Ik ben altijd gepassioneerd bezig geweest met dit onderwerp en de mensen die me persoonlijk kennen zullen dit enkel bevestigen. Als coaching een manier is om onze jeugd meer kansen te geven dan ga ik met plezier in op jullie vraag om te ondersteunen. Ik zie nieuwe mogelijkheden die zowel de hulpverlening als de doelgroep beter op elkaar kunnen afstemmen. Duizend maal mijn dank al zal ik mijn dank nooit genoeg kunnen uitdrukken in woorden. Ik ga me ondertussen ook focussen op mijn eigen project rond een tentoonstelling over armoede. Indien jullie hier interesse in hebben mail me even: ingrid@wigraphics.be Ik zou dit willen realiseren tegen de zomer van 2020 en iedereen is welkom, dit project kan je volgen op https://www.facebook.com/ingrid.wackenier 

Waarom besloot je zo jong zwanger te worden?

Omdat ik geloofde dat mijn kindje enkel liefde nodig zou hebben en ik best zo jong mogelijk zwanger werd; dan had ik nog iets aan mijn leven als de kinderen volwassen zouden worden; heel naïef maar dat geloofde ik destijds echt.
Ik zou voor het eerst kunnen ervaren wat een liefdevol gezin inhoud en het zou mijn gezin worden.
Mijn verlangen naar een warm gezin waarin er wederzijds een liefdesband zou bestaan is de grootste drijfveer geweest; dat wat ik thuis zo gemist had daar smachtte ik al gans mijn kindertijd naar en nu zou ik het eindelijk zelf kunnen invullen.

Hoe ga jij nu met die trauma’s om?

Door steeds te bewaken dat eigenzorg belangrijk is en niet langer toe te laten dat mensen over mijn grenzen gaan. Als ik voel dat ik het moeilijk krijg dan heb ik gelukkig voldoende mensen rondom mij die naar me luisteren en me steunen. Mijn positieve houding helpt bovendien ook en meestal ga ik aan het tekenen als ik het moeilijker krijg.
Een voorbeeld:
Omdat mijn oudste broer stierf met kerst was die periode thuis steeds een hel. Ik ervaar die pijn nog steeds rond die periode en toch focus ik me zo op mijn kinderen en mijn gezin dat ik nu wel kan genieten van zulke feestdagen.
Me bewust zijn van mijn trauma’s was noodzakelijk om beter te begrijpen van waar die negatieve gevoelens soms ineens komen.
Bewustwording was de eerste stap, niet vluchtten van die gevoelens de tweede stap want ze zijn een deel van mij en dan bewust dat gevoel omdraaien door acties te ondernemen die mijn gevoelens positief beïnvloeden.

Hoe heb je die gedragspatronen doorbroken?

Dankzij mijn omgeving die met veel geduld en liefde klaar stonden voor mij. Mijn pleegmama heeft hier een grote rol in gespeeld want dankzij haar voorbeelden ‘die ik gelukkig kon oppikken’ kon ik bewuster keuzes gaan maken. Al begon dit proces pas ‘bewust’ rond mijn 21 jaar. Door veel te reflecteren over mijn achtergrond en te leren uit de fouten van mijn omgeving en familie. En uiteraard ook door heel bewust in het leven te staan, mezelf in vraag te durven stellen en te bekijken hoe ik dit anders kon aanpakken; ik was heel kritisch voor mezelf en nu nog steeds. Therapie heeft mij hier eveneens bij geholpen. Het was belangrijk dat ik bijvoorbeeld testen onderging ivm mijn geestelijke gezondheid. Ik heb namelijk lang ervaren dat ik iets mankeerde en had niets zelfvertrouwen…
Dankzij enkele fantastische hulpverleners en mijn pleegfamilie die zagen hoe waardevol ik ben kon ik mezelf anders gaan bekijken en werd ik ook kritischer over wat er gebeurde en wat mijn eigen aandeel hierin was.
Mijn opleiding bij Kind en Gezin deed me bovendien veel bewuster over opvoeden denken. Daarna ging ik bij Sité studeren als opvoedster wat ook zorgde voor veel meer inzichten.
En misschien nog het belangrijkst van allemaal: met heel veel geduld en begrip van mijn liefdevol gezinnetje <3

Zijn er negatieve reacties op jouw boek en hoe ga je hiermee om?

Enkele negatieve reacties op 500 is minder negatief dan ik had gedacht.
Ik merk op dat er vele mensen zich inzetten voor wat hen raakt, wat ze (h-)erkennen… Als er dan toch een enkeling tussen zit die naar mijn boek kijkt alsof het onmogelijk is wat ik schrijf; dat zegt enkel iets over de andere zijn inzicht in de problematiek. Jammer voor de gemiste kans want samen bereiken we meer; positief zijn is altijd belangrijk en het is ook noodzakelijk ‘deanderekant’ te benoemen als je tot een volledig en eerlijk rechtssysteem wil komen voor al onze kinderen. Zij kiezen er namelijk niet voor nog steeds is zulke tragedies op te groeien. Zoals ook in mijn boek beschreven staat, staan en vallen vele dingen met de mensen die je voor je hebt zitten. Dit is zo voor gezinnen, jongeren, hulpverleners, mensen in het algemeen. Overal zitten er fantastische mensen tussen en ook overal wat minder… Ongeacht vanwaar je komt. Het oprechte geloof dat wij als mensen nog heel wat hebben te leren over onze eigen kijk, maakt dat ik me niet aangesproken voel op enkele respectloze reacties … ik geloof ook oprecht dat elke negativiteit tot iets positiefs kan groeien; het is maar hoe je het bekijkt. Het is overigens niet aan mij om iedereen te overtuigen; mensen kunnen namelijk maar de inzichten verwerven als ze er zelf klaar voor zijn. Dit maakt het ook minder pijnlijk als ik word aangevallen over de inhoud van mijn boek. Het is namelijk een illusie dat je andere hun visie kan veranderen; enkel bijsturen indien ze er zelf voor openstaan. Laten we vooral onthouden dat we allemaal te leren hebben en niemand aan het langste einde trekt. Integendeel <3

Wat is jouw doel?

Zoveel mogelijk mensen bereiken. Dat zoveel mogelijk mensen het boek lezen en hier ook effectief iets aan hebben. Dat er verandering komt…
Dat binnen het onderwijs en opleidingen een vast vak komt…er bewuster en inhoudelijker wordt omgegaan met de problematiek. De vele vooroordelen en taboes doorbreken…
Ik ken namelijk heel veel mensen die individueel op de kar springen om anderen te helpen en de nood is groot; we kunnen gewoon niet anders… Iets wat we ook al decennia’s doen…  Als we niet massaal aan de alarmbel gaan trekken dan vrees ik dat er nog heel wat decennia’s kinderen gaan opgroeien met tragedies… Tragedies die vaak maken dat ze in het volwassen leven niet meer vooruit kunnen. Ik wil zo graag dat men begrijpt dat we echt moeten kiezen voor onze jeugd en een aanbod moeten realiseren voor deze gezinnen en hier dan ook de prioriteit zou moeten liggen. Omdat het ons systeem veel meer geld kost om te blijven aanmodderen zoals we al zo lang doen.
Het kortetermijndenken doorbreken is cruciaal en daar heeft ons politiek land nog heel wat in te leren… net zoals onze gezinnen veel inzichten niet verwerven omdat ze aan hun lot werden/worden overgelaten en de hulpverlening vaak vierkant draait omdat iedereen op zijn eigen stoel blijft zitten met zijn eigen visie. Dat de ontwikkeling en ontplooiing van kinderen voorop staat. Ik wil bereiken dat we de handen in elkaar slaan met alle meningsverschillen… Enkel dan kunnen we bijsturen, enkel dan komt er daadwerkelijk verandering…

Als je weet dat wij thuis met 5 kinderen waren,
eentje dood,
1 op invaliditeit,
2 die ‘nog’ zoekende zijn naar tewerkstelling,
verslavingsproblemen waar er 3 serieus mee hebben geworsteld en minstens 1 iemand nog steeds mee worstelt
Massa’s opnames binnen de geestelijke gezondheidszorg voor 1 iemand en dit al 25jaar lang…
Amper 1 op 5 van ons die momenteel boven de armoedegrens leeft.
We alle 4 dakloos zijn geweest….
2 op 5 geadopteerd is en toch ook soortgelijke moeilijkheden kennen en in de armoede zijn terecht gekomen…
We zijn allemaal tussen de 30 en 42 en het heeft de staat veel meer geld gekost en nog steeds om zo aan te modderen dan dat ze daadwerkelijk verandering hadden gebracht in onze kinderjaren. Dat zou de politiek haar ogen toch moeten openen?
Daar hoop ik op <3

Tot zover de vragen van enkele lezers; waarvoor mijn grote dank <3
Liefs
Ingrid(je)

Ik wil ieder van jullie bedanken die mijn verhaal alle eer aandoen. Die delen en lezen en mijn verhaal respecteren zonder afbreuk op deze ervaringen te doen. Totaal onbekenden, kennissen en vrienden en ook de hulpverleners die me persoonlijk hebben gekend en soms nog kennen ☺
Ik trek me op aan zoveel positiviteit en erkenning ? samen staan we sterk en kunnen we streven voor verandering. Dankjewel ook aan deze mensen die in het werkveld staan en mijn verhaal naar waarde weten te schatten, kunnen zien hoe ook vandaag nog dezelfde tragedies blijven bestaan en dit durven te erkennen. Ook leerkrachten die aangeven dat er zelden gevolg gegeven wordt aan een melding of bezorgdheid en hier vaak de situatie naast zich neerleggen omdat ook zei niet langer weten wat te doen.
Mijn pleeggezin is zo fantastisch geweest dat ik gelukkig de cirkels wel heb leren doorbreken; ook aan hen duizend maal mijn dank. Ook zij stonden met hun rug tegen de muur toen ze ons uit de thuissituatie trachtten te halen. <3 We hebben als maatschappij een gedeelde verantwoordelijkheid maar daarvoor moet men durven kritisch kijken naar het systeem en wat maakt dat het vaak zo misloopt. Als kind koning is in dit land hoe komt het dan dat er zovele in schrijnende situaties opgroeien? We hebben hierin allemaal een verantwoordelijkheid.

Mijn dankbaarheid is groot voor zoveel erkenning; meer dan ik had durven dromen en het geeft ook mij de kracht om dit pad verder te bewandelen. Het schrijven van dit boek bracht heel wat triggers teweeg met herbeleving van m’n trauma’s als gevolg. Het is niet te onderschatten hoe emotioneel dit alles is geweest voor mezelf en jullie geven me stuk voor stuk het gevoel dat het zeker de moeite is. Mijn psycholoog was bezorgd dat ik de herbeleving van m’n trauma’s niet zou kunnen dragen en bezorgd over de reacties. Maar vandaag weten we beide dat dit is wat ik moest doen met mijn ervaringen willen we echt tot verandering komen

Zonder jullie hulp zou mijn verhaal hier waarschijnlijk enkel stof vangen, zonder jullie zou mijn verhaal amper gelezen worden. Er zijn uiteraard ook mensen die mijn boek als een bedreiging zien maar weet dat de ontkenning maakt dat er nog vele generaties aan schrijnende situaties blijven bestaan. Momenteel springt er hier en daar iemand in de bres voor een jongere; iemand die dit totaal zonder eigenbelang doet. <3 Ik geloof dat dit hard nodig is en belangrijk voor onze jeugd en toch; dit veranderd niets aan het systeem en de cirkels die blijven bestaan; daarom is dit verhaal en dat van lotgenoten zo belangrijk. Als we de handen in elkaar slaan; beter naar elkaar leren luisteren enkel dan kan je de essentie aanpakken en verandering verwachten <3 Ik spreek niet enkel als kansarme want ook ik stond jaren in de hulpverlening. Die twee ervaringen samen hebben gemaakt dat ik uiteindelijk het boek schreef omdat dit een vollediger beeld geeft van wat nog steeds bestaat. Ik spreek dan ook vanuit de kansarme zijn beleving en ook vanuit de hulpverlener zijn beleving. Ik kreeg een unieke kans en greep deze met beide handen. Ik heb het geluk gehad dat mijn schoonpapa me het geld heeft geleend om de boeken te laten drukken en vanuit ons bedrijfje geven we het nu ook zelf uit, anders was dit ook voor mij niet realiseerbaar geweest. Mijn grote dank gaat dus ook uit naar deze man want dankzij zijn hulp kan ik deze droom verwezenlijken  <3

Iemand zei m’n boek gelezen te hebben en te ervaren dat jeugdrechters er als boeman uitkomen. Voor onze zonen is het erg pijnlijk geweest dat men in hun dossier heeft gefaald en ik kan niet anders dan ook dit te benoemen. Ik heb mogen ervaren wat dit heeft betekend voor hem en ons als gezin <3  Het heeft geen nut om dit boek te schrijven als je een deel van de ervaringen weg zou laten…
Binnen de hulpverlening hangt het vaak af van de mens die voor je zit (hun menselijkheid en ook inzichten binnen de problematiek ).
Uiteraard zijn er fantastische mensen die schitterende dingen doen en dat lees je ook in mijn boek. Ik zou er namelijk niet zo sterk uit gekomen zijn indien ik zulke mensen niet tegenkwam 😉

Jaren terug gaf ik gastlessen en vandaag mag ik met trots zeggen dat ik opnieuw ben aangesproken en met hart en ziel terug voor de klas ga spreken. Enkele jaren terug werd me die vraag opnieuw gesteld; ik heb altijd spijt gehad dat ik dit niet meer kon doen omdat ik professioneel iets totaal anders deed opdat moment. Want ook al sloeg ik professioneel een andere richting in; ik wil iets positiefs blijven doen met mijn ervaringen.
Ik mis die tijd dat ik me effectief kon inzetten voor deze doelgroep en daar ontstond ook het idee om mijn boek uit te brengen. Ik mis ook de samenwerking met collega’s die geloven dat we samen veel meer kunnen bereiken binnen deze gezinnen. Mensen die ondertussen echte vrienden zijn geworden <3
Ik ervaar dit alsof het mijn missie is geworden een realistisch beeld te geven in functie van deze doelgroep en de hulpverlening.
Omdat ik oprecht geloof dat door vorming te geven over armoede men veel bewuster kan omgaan met de taboes en hiaten die nog steeds bestaan. Zowel binnen de hulpverlening als binnen deze kwetsbare doelgroep. Dat deze mensen met een soortgelijke rugzak terug hoop krijgen en de moed vinden om door te gaan vind ik geweldig mooi en ontroerd me diep <3 Fantastisch en dankjewel om de positiviteit in mijn verhaal terug te vinden ondanks de negatieve ervaringen die ik ook benoem. Zonder die andere kant zullen we blijven aanmodderen en daar kan ik echt geen deel van zijn; het had me destijds tot wanhoop kunnen drijven als ik niet krachtig genoeg was geweest  En helaas ken ik heel wat mensen die zichzelf het leven ontnamen omdat ze de tragedie van hun kindertijd niet langer konden dragen…

Ik heb zoveel warme liefdevolle berichten gekregen; ik ben diep geraakt door ieders betrokkenheid. Ook door diegene die vinden dat ik zo dom was om zo jong aan kinderen te beginnen; dat geeft een duidelijk beeld over hoe men nog steeds kijkt naar deze kwetsbare doelgroep. Het was niet meteen de beste keuze en dat besef ik ook. Maar hierover oordelen is voor mij een brug te ver wetende dat ik amper 15 jaar was toen ik het ouderlijke huis achter me liet; een kind dat geen genegenheid en goede voorbeelden zag zet dit gedrag helaas vaker verder dan het te doorbreken. Iemand die beweert volledig objectief te zijn maar tegelijkertijd zegt dat wat ik schrijf onmogelijk is spreekt zichzelf tegen, pijnlijk want voor mij is het een hel geweest. Niets zo pijnlijk dan het ontkennen van mijn eigen ervaringen. We mogen niet toelaten dat er nog steeds zoveel tragedies bestaan. Ook ik heb nog heel wat te leren zoals wij allemaal; besefte iedereen dit maar…
dankjewel voor de menselijkheid die ik bij heel wat mensen heb geraakt,
jullie geven me hoop dat het ook echt kan veranderen en dat we samen kunnen groeien voor een betere toekomst in functie van onze jeugd en hun ontplooiing .

In het boek staat overigens ook hoe ik de unieke kans kreeg en in ‘betere’ kringen terecht kwam; dankzij hen tot het besef kwam dat ook daar vaak tragedies afspelen … Mijn miserie mag nooit afbreuk doen op hun pijn en verdriet of levenswandel…
Het deed me mijn eigen pijn en verdriet relativeren omdat ook die verhalen/ervaringen erg aangrijpend kunnen zijn… ik leef niet met de illusie dat enkel kansarmen problemen kennen en begrijp ook beter waarom ieder van ons op een bepaalde manier in het leven staat <3

Veel liefs en dikke merci aan ieder van jullie
Ingrid(je) ?