De tragedie van mijn jeugd en jongvolwassen leven.
Er werden ons twee pagina’s beloofd in de weekendkrant en ik was dolenthousiast; heel dankbaar ook.
1 pagina over mijn jeugd en 1 over de hulpverlening omdat dit de context weergeeft van mijn traumatische jeugd en de moeilijkheden die ik als hulpverlener heb mogen ervaren… En ook waar die tekortschoot bij mijn kinderen en mijn leven.
Een andere journaliste had reeds geweigerd mijn impressie te delen, onmogelijk zei ze wat ik heb mee gemaakt… ze vond het veel te negatief en had het gevoel dat rechters er als boemannen uitkomen… Al had een rechter reeds online gezegd dat ze de eerste is om toe te geven dat er serieuze inschattingsfouten worden gemaakt en ze ook maar mensen zijn: waarvoor dank! Ik verwijt het hen niet, ik wil vooral dat we eruit leren <3
Ze beweerde mijn boek gelezen te hebben; de realiteit is dat ik voor de druk haar visie heb gevraagd en ze hier niets mee heeft gedaan. Ze kreeg als enige inzage in de ‘voorlopige’ tekst die ik nadien zelf bewerkt heb. Ik keek zo naar haar op en geloofde dat haar kritische mening het boek nog mooier zou maken, dat we zo nog meer mensen konden bereiken. Enkel kwam die mening er pas een jaar later, nu enkel weken terug.
Nadat ik haar zelf opnieuw aansprak. Antwoorden op mijn vraag deed ze niet. Wat ik niet kan en mag verwachten van een totaal vreemde die ik enkel via haar artikels ken.
Ik kreeg zoveel prachtige reacties over de impressie en mijn boek dat ik het eerst niet kon plaatsen.
Pijnlijk en onwaarschijnlijk wetende wat ik nog steeds meedraag en mijn zoon in het bijzonder…Diezelfde journaliste komt ‘soms’ voor ouders op die het niet verdienen en zichzelf en de toekomst van hun kinderen bedotten; die blijven vluchten en binnensmuren tragedies in stand houden. Die de weg lastiger maken voor diegene die vooruit willen komen. Ik had me dus serieus vergist in haar inzichten en de manier waarop ze soms blind mensen staat te verdedigen waarvan ze eigenlijk niet eens beseft wat ze aanricht door mee te gaan in die leugens vanuit de overlevingsstrategie van sommige moeders… Haar broer wijst er haar regelmatig op en toch blijft ze koppig geloven dat wat ze doet altijd ten goede komt van onze dierbare jeugd… Ze komt ook op voor rechters en zit in een orgaan… Geheel objectief beweren te zijn en er mee lachen als je haar erop wijst dat ze dit niet altijd is… hahaha was haar reactie. Erg triest. Geloven en meegaan in mensen die zich als slachtoffer opstellen en ondertussen een huisbaas negatief afschilderen zonder de huisbaas, de maatschappelijk werkster van het ocmw en de moeder persoonlijk te kennen. Zich baseren puur op mails van die moeder …
Een fantastische huisbaas die heel veel krediet gaf en jaren de kwetsbaarsten (zowel vluchtelingen waar hij nu nog steeds een mooi contact mee heeft) hielp werd door zo één moeder met beide voeten op de grond gezet. Ondanks zijn menselijkheid en de bemiddeling die ik gaf, de ondersteuning naar het ocmw en de kansen die ze er wel degelijk kreeg, vluchtte moeder opnieuw. Niet elke mens die hulp nodig heeft wil geholpen worden… Nu jaren later staat ze binnenkort alweer op straat, haar kinderen gingen nooit langer dan één jaar naar dezelfde school, van de ene hulpverlening gaat ze naar de andere, shoppen noem ik dat…. en hulpverleners (steden) die niet samenwerken laten zich inpakken telkens weer… enz. Haar situatie is er niet op vooruit gegaan sinds die journaliste me een hulpvraag had gesteld… Ik verwijderde ze allebei; niet willen meegaan in dit verhaal en niet geconfronteerd willen worden met de zoveelste oproep voor moeders die slim genoeg zijn om iedereen te bedotten maar niet snugger genoeg om te zien dat ze vooral zichzelf en hun kinderen foppen…
De journaliste beweerde de moeder goed te kennen; toen ik de moeder ondersteunde bleken ze elkaar nog nooit ontmoet te hebben. Ik kon niet langer serieus nemen wat die journaliste zei over ouders, enkel als het over onze jeugd ging nam ik haar nog serieus…
De teleurstelling was ontzettend groot; wetende dat we allen bijdrage in die naïviteit waarin onze kinderen steeds opnieuw te dupe zijn en blijven. Ik kan niet iemand adoreren die zulke fantastische dingen voor onze jeugd doet en tegelijk ook kiest om blind te blijven voor zoveel miserie en onrecht t.a.v andere jongeren: eveneens onze jeugd <3
Toen kreeg ik een bericht van Sylvia, die dit artikel schreef. Fantastisch, onwaarschijnlijk en toch…
Halsoverkop werd besloten enkel 1 pagina te brengen, donderdag in de namiddag kregen we het bericht.
Het kritische deel over mijn ouders werd gebracht, over de hulpverlening viel weg; helaas want als daar niets veranderd zie ik nog vele kinderen met soortgelijke trauma’s opgroeien die niet dezelfde draagkracht en mogelijkheden hebben als ik. Die dus hetzelfde lot wachten als mijn broer <3
Ik vertrouwde de journaliste net iets teveel want ze beloofde niet te brengen wat ik niet wou en toch deelde ze het.
Het verhaal rond de urine was er één van, de formulering van mijn broer evengoed..
De nacht voor de druk was emotioneel en pijnlijk tragisch.
Er werd om 20u online een bericht gepost met als titel het verhaal van de urine,
ik zat met tranen in de ogen; gebroken…
Ik kon niet geloven dat iemand die zo warm bij me binnen kwam en vol emotie en begrip weer vertrok zoiets durfde plaatsen.
Mijn man mailde haar onmiddelijk dat dit absoluut niet kon!
We kregen verontschuldigingen want het was een fout van de redactie. Sylvia wist er zelf niets van zei ze. en 30min. later werd dat bericht offline gehaald.
Terwijl ik had gevraagd ‘zonder mijn pleegmama had ik het niet gered’ als titel te nemen…
Terwijl ze had beloofd dat ik het artikel eerst mocht lezen en dat ik over de inhoud mee kon beslissen.
Ik had tijd nodig om dit te plaatsen. Het deed pijn en was erg confronterend dat nu heel de wereld zou weten dat ik urine dronk als kind… Je moet weten dat enkel mijn pleegmama en haar zus dit wisten (ik had er al 16j. geen woord meer over gezegd) Ik had het gewon niet mogen vertellen aan de journaliste; ik was zelf verantwoordelijk….
Ik ben dan wel heel dankbaar met het artikel, sensatie maakt vaak dat het mensen aanspreekt…
Dat kan ik deze journaliste niet verwijten.
Het vele verdriet dat ik herbeleef nu ze dingen bracht die ik in vertrouwen deelde.
Ze deed haar werk zou je kunnen stellen en dat is ook zo.
Het neemt niet weg dat het voor mij zware en moeilijke dagen zijn geweest waarin vrienden me aanspreken en weten dat ik het nooit op die manier zou hebben geformuleerd.
En waarin ik enkel kan zeggen; het klopt wat jullie aanvoelen maar we moeten eerlijk zijn.
Mensen lezen graag sensationele berichten… Het verkoopt beter hoor ik hier en daar zeggen…
Ook zij hangt af van haar baas en omgeving en beslist niet geheel onafhankelijk wat ze neerschrijft.
Dus ja ik ben dankbaar ondanks het verdriet want lieve mensen het opent deuren en als dit nodig was om ze te openen; dan kan ik enkel dankbaar zijn.
Ik wil gewoon dat jullie weten dat het verschrikkelijk pijnlijk is geweest om terug te gaan naar die tijd en ik al die dingen heb herbeleefd, de geur en smaak van urine zit weer een tijd in mn lijf.
Helaas
Dankjewel voor al die mensen die sereen omgaan met mijn verhaal en dit artikel. Als we verandering willen moeten we de volledige context kennen… Ook die van onze hulpverlening heeft twee kanten.
Ingrid
