Waarom besloot je zo jong zwanger te worden?
Omdat ik geloofde dat mijn kindje enkel liefde nodig zou hebben en ik best zo jong mogelijk zwanger werd; dan had ik nog iets aan mijn leven als de kinderen volwassen zouden worden; heel naïef maar dat geloofde ik destijds echt.
Ik zou voor het eerst kunnen ervaren wat een liefdevol gezin inhoud en het zou mijn gezin worden.
Mijn verlangen naar een warm gezin waarin er wederzijds een liefdesband zou bestaan is de grootste drijfveer geweest; dat wat ik thuis zo gemist had daar smachtte ik al gans mijn kindertijd naar en nu zou ik het eindelijk zelf kunnen invullen.
Hoe ga jij nu met die trauma’s om?
Door steeds te bewaken dat eigenzorg belangrijk is en niet langer toe te laten dat mensen over mijn grenzen gaan. Als ik voel dat ik het moeilijk krijg dan heb ik gelukkig voldoende mensen rondom mij die naar me luisteren en me steunen. Mijn positieve houding helpt bovendien ook en meestal ga ik aan het tekenen als ik het moeilijker krijg.
Een voorbeeld:
Omdat mijn oudste broer stierf met kerst was die periode thuis steeds een hel. Ik ervaar die pijn nog steeds rond die periode en toch focus ik me zo op mijn kinderen en mijn gezin dat ik nu wel kan genieten van zulke feestdagen.
Me bewust zijn van mijn trauma’s was noodzakelijk om beter te begrijpen van waar die negatieve gevoelens soms ineens komen.
Bewustwording was de eerste stap, niet vluchtten van die gevoelens de tweede stap want ze zijn een deel van mij en dan bewust dat gevoel omdraaien door acties te ondernemen die mijn gevoelens positief beïnvloeden.
Hoe heb je die gedragspatronen doorbroken?
Dankzij mijn omgeving die met veel geduld en liefde klaar stonden voor mij. Mijn pleegmama heeft hier een grote rol in gespeeld want dankzij haar voorbeelden ‘die ik gelukkig kon oppikken’ kon ik bewuster keuzes gaan maken. Al begon dit proces pas ‘bewust’ rond mijn 21 jaar. Door veel te reflecteren over mijn achtergrond en te leren uit de fouten van mijn omgeving en familie. En uiteraard ook door heel bewust in het leven te staan, mezelf in vraag te durven stellen en te bekijken hoe ik dit anders kon aanpakken; ik was heel kritisch voor mezelf en nu nog steeds. Therapie heeft mij hier eveneens bij geholpen. Het was belangrijk dat ik bijvoorbeeld testen onderging ivm mijn geestelijke gezondheid. Ik heb namelijk lang ervaren dat ik iets mankeerde en had niets zelfvertrouwen…
Dankzij enkele fantastische hulpverleners en mijn pleegfamilie die zagen hoe waardevol ik ben kon ik mezelf anders gaan bekijken en werd ik ook kritischer over wat er gebeurde en wat mijn eigen aandeel hierin was.
Mijn opleiding bij Kind en Gezin deed me bovendien veel bewuster over opvoeden denken. Daarna ging ik bij Sité studeren als opvoedster wat ook zorgde voor veel meer inzichten.
En misschien nog het belangrijkst van allemaal: met heel veel geduld en begrip van mijn liefdevol gezinnetje <3
Zijn er negatieve reacties op jouw boek en hoe ga je hiermee om?
Enkele negatieve reacties op 500 is minder negatief dan ik had gedacht.
Ik merk op dat er vele mensen zich inzetten voor wat hen raakt, wat ze (h-)erkennen… Als er dan toch een enkeling tussen zit die naar mijn boek kijkt alsof het onmogelijk is wat ik schrijf; dat zegt enkel iets over de andere zijn inzicht in de problematiek. Jammer voor de gemiste kans want samen bereiken we meer; positief zijn is altijd belangrijk en het is ook noodzakelijk ‘deanderekant’ te benoemen als je tot een volledig en eerlijk rechtssysteem wil komen voor al onze kinderen. Zij kiezen er namelijk niet voor nog steeds is zulke tragedies op te groeien. Zoals ook in mijn boek beschreven staat, staan en vallen vele dingen met de mensen die je voor je hebt zitten. Dit is zo voor gezinnen, jongeren, hulpverleners, mensen in het algemeen. Overal zitten er fantastische mensen tussen en ook overal wat minder… Ongeacht vanwaar je komt. Het oprechte geloof dat wij als mensen nog heel wat hebben te leren over onze eigen kijk, maakt dat ik me niet aangesproken voel op enkele respectloze reacties … ik geloof ook oprecht dat elke negativiteit tot iets positiefs kan groeien; het is maar hoe je het bekijkt. Het is overigens niet aan mij om iedereen te overtuigen; mensen kunnen namelijk maar de inzichten verwerven als ze er zelf klaar voor zijn. Dit maakt het ook minder pijnlijk als ik word aangevallen over de inhoud van mijn boek. Het is namelijk een illusie dat je andere hun visie kan veranderen; enkel bijsturen indien ze er zelf voor openstaan. Laten we vooral onthouden dat we allemaal te leren hebben en niemand aan het langste einde trekt. Integendeel <3
Wat is jouw doel?
Zoveel mogelijk mensen bereiken. Dat zoveel mogelijk mensen het boek lezen en hier ook effectief iets aan hebben. Dat er verandering komt…
Dat binnen het onderwijs en opleidingen een vast vak komt…er bewuster en inhoudelijker wordt omgegaan met de problematiek. De vele vooroordelen en taboes doorbreken…
Ik ken namelijk heel veel mensen die individueel op de kar springen om anderen te helpen en de nood is groot; we kunnen gewoon niet anders… Iets wat we ook al decennia’s doen… Als we niet massaal aan de alarmbel gaan trekken dan vrees ik dat er nog heel wat decennia’s kinderen gaan opgroeien met tragedies… Tragedies die vaak maken dat ze in het volwassen leven niet meer vooruit kunnen. Ik wil zo graag dat men begrijpt dat we echt moeten kiezen voor onze jeugd en een aanbod moeten realiseren voor deze gezinnen en hier dan ook de prioriteit zou moeten liggen. Omdat het ons systeem veel meer geld kost om te blijven aanmodderen zoals we al zo lang doen.
Het kortetermijndenken doorbreken is cruciaal en daar heeft ons politiek land nog heel wat in te leren… net zoals onze gezinnen veel inzichten niet verwerven omdat ze aan hun lot werden/worden overgelaten en de hulpverlening vaak vierkant draait omdat iedereen op zijn eigen stoel blijft zitten met zijn eigen visie. Dat de ontwikkeling en ontplooiing van kinderen voorop staat. Ik wil bereiken dat we de handen in elkaar slaan met alle meningsverschillen… Enkel dan kunnen we bijsturen, enkel dan komt er daadwerkelijk verandering…
Als je weet dat wij thuis met 5 kinderen waren,
eentje dood,
1 op invaliditeit,
2 die ‘nog’ zoekende zijn naar tewerkstelling,
verslavingsproblemen waar er 3 serieus mee hebben geworsteld en minstens 1 iemand nog steeds mee worstelt
Massa’s opnames binnen de geestelijke gezondheidszorg voor 1 iemand en dit al 25jaar lang…
Amper 1 op 5 van ons die momenteel boven de armoedegrens leeft.
We alle 4 dakloos zijn geweest….
2 op 5 geadopteerd is en toch ook soortgelijke moeilijkheden kennen en in de armoede zijn terecht gekomen…
We zijn allemaal tussen de 30 en 42 en het heeft de staat veel meer geld gekost en nog steeds om zo aan te modderen dan dat ze daadwerkelijk verandering hadden gebracht in onze kinderjaren. Dat zou de politiek haar ogen toch moeten openen?
Daar hoop ik op <3
Tot zover de vragen van enkele lezers; waarvoor mijn grote dank <3
Liefs
Ingrid(je)
