Ik wil ieder van jullie bedanken die mijn verhaal alle eer aandoen. Die delen en lezen en mijn verhaal respecteren zonder afbreuk op deze ervaringen te doen. Totaal onbekenden, kennissen en vrienden en ook de hulpverleners die me persoonlijk hebben gekend en soms nog kennen ☺
Ik trek me op aan zoveel positiviteit en erkenning ? samen staan we sterk en kunnen we streven voor verandering. Dankjewel ook aan deze mensen die in het werkveld staan en mijn verhaal naar waarde weten te schatten, kunnen zien hoe ook vandaag nog dezelfde tragedies blijven bestaan en dit durven te erkennen. Ook leerkrachten die aangeven dat er zelden gevolg gegeven wordt aan een melding of bezorgdheid en hier vaak de situatie naast zich neerleggen omdat ook zei niet langer weten wat te doen.
Mijn pleeggezin is zo fantastisch geweest dat ik gelukkig de cirkels wel heb leren doorbreken; ook aan hen duizend maal mijn dank. Ook zij stonden met hun rug tegen de muur toen ze ons uit de thuissituatie trachtten te halen. <3 We hebben als maatschappij een gedeelde verantwoordelijkheid maar daarvoor moet men durven kritisch kijken naar het systeem en wat maakt dat het vaak zo misloopt. Als kind koning is in dit land hoe komt het dan dat er zovele in schrijnende situaties opgroeien? We hebben hierin allemaal een verantwoordelijkheid.
Mijn dankbaarheid is groot voor zoveel erkenning; meer dan ik had durven dromen en het geeft ook mij de kracht om dit pad verder te bewandelen. Het schrijven van dit boek bracht heel wat triggers teweeg met herbeleving van m’n trauma’s als gevolg. Het is niet te onderschatten hoe emotioneel dit alles is geweest voor mezelf en jullie geven me stuk voor stuk het gevoel dat het zeker de moeite is. Mijn psycholoog was bezorgd dat ik de herbeleving van m’n trauma’s niet zou kunnen dragen en bezorgd over de reacties. Maar vandaag weten we beide dat dit is wat ik moest doen met mijn ervaringen willen we echt tot verandering komen
Zonder jullie hulp zou mijn verhaal hier waarschijnlijk enkel stof vangen, zonder jullie zou mijn verhaal amper gelezen worden. Er zijn uiteraard ook mensen die mijn boek als een bedreiging zien maar weet dat de ontkenning maakt dat er nog vele generaties aan schrijnende situaties blijven bestaan. Momenteel springt er hier en daar iemand in de bres voor een jongere; iemand die dit totaal zonder eigenbelang doet. <3 Ik geloof dat dit hard nodig is en belangrijk voor onze jeugd en toch; dit veranderd niets aan het systeem en de cirkels die blijven bestaan; daarom is dit verhaal en dat van lotgenoten zo belangrijk. Als we de handen in elkaar slaan; beter naar elkaar leren luisteren enkel dan kan je de essentie aanpakken en verandering verwachten <3 Ik spreek niet enkel als kansarme want ook ik stond jaren in de hulpverlening. Die twee ervaringen samen hebben gemaakt dat ik uiteindelijk het boek schreef omdat dit een vollediger beeld geeft van wat nog steeds bestaat. Ik spreek dan ook vanuit de kansarme zijn beleving en ook vanuit de hulpverlener zijn beleving. Ik kreeg een unieke kans en greep deze met beide handen. Ik heb het geluk gehad dat mijn schoonpapa me het geld heeft geleend om de boeken te laten drukken en vanuit ons bedrijfje geven we het nu ook zelf uit, anders was dit ook voor mij niet realiseerbaar geweest. Mijn grote dank gaat dus ook uit naar deze man want dankzij zijn hulp kan ik deze droom verwezenlijken <3
Iemand zei m’n boek gelezen te hebben en te ervaren dat jeugdrechters er als boeman uitkomen. Voor onze zonen is het erg pijnlijk geweest dat men in hun dossier heeft gefaald en ik kan niet anders dan ook dit te benoemen. Ik heb mogen ervaren wat dit heeft betekend voor hem en ons als gezin <3 Het heeft geen nut om dit boek te schrijven als je een deel van de ervaringen weg zou laten…
Binnen de hulpverlening hangt het vaak af van de mens die voor je zit (hun menselijkheid en ook inzichten binnen de problematiek ).
Uiteraard zijn er fantastische mensen die schitterende dingen doen en dat lees je ook in mijn boek. Ik zou er namelijk niet zo sterk uit gekomen zijn indien ik zulke mensen niet tegenkwam 😉
Jaren terug gaf ik gastlessen en vandaag mag ik met trots zeggen dat ik opnieuw ben aangesproken en met hart en ziel terug voor de klas ga spreken. Enkele jaren terug werd me die vraag opnieuw gesteld; ik heb altijd spijt gehad dat ik dit niet meer kon doen omdat ik professioneel iets totaal anders deed opdat moment. Want ook al sloeg ik professioneel een andere richting in; ik wil iets positiefs blijven doen met mijn ervaringen.
Ik mis die tijd dat ik me effectief kon inzetten voor deze doelgroep en daar ontstond ook het idee om mijn boek uit te brengen. Ik mis ook de samenwerking met collega’s die geloven dat we samen veel meer kunnen bereiken binnen deze gezinnen. Mensen die ondertussen echte vrienden zijn geworden <3
Ik ervaar dit alsof het mijn missie is geworden een realistisch beeld te geven in functie van deze doelgroep en de hulpverlening.
Omdat ik oprecht geloof dat door vorming te geven over armoede men veel bewuster kan omgaan met de taboes en hiaten die nog steeds bestaan. Zowel binnen de hulpverlening als binnen deze kwetsbare doelgroep. Dat deze mensen met een soortgelijke rugzak terug hoop krijgen en de moed vinden om door te gaan vind ik geweldig mooi en ontroerd me diep <3 Fantastisch en dankjewel om de positiviteit in mijn verhaal terug te vinden ondanks de negatieve ervaringen die ik ook benoem. Zonder die andere kant zullen we blijven aanmodderen en daar kan ik echt geen deel van zijn; het had me destijds tot wanhoop kunnen drijven als ik niet krachtig genoeg was geweest 
En helaas ken ik heel wat mensen die zichzelf het leven ontnamen omdat ze de tragedie van hun kindertijd niet langer konden dragen…
Ik heb zoveel warme liefdevolle berichten gekregen; ik ben diep geraakt door ieders betrokkenheid. Ook door diegene die vinden dat ik zo dom was om zo jong aan kinderen te beginnen; dat geeft een duidelijk beeld over hoe men nog steeds kijkt naar deze kwetsbare doelgroep. Het was niet meteen de beste keuze en dat besef ik ook. Maar hierover oordelen is voor mij een brug te ver wetende dat ik amper 15 jaar was toen ik het ouderlijke huis achter me liet; een kind dat geen genegenheid en goede voorbeelden zag zet dit gedrag helaas vaker verder dan het te doorbreken. Iemand die beweert volledig objectief te zijn maar tegelijkertijd zegt dat wat ik schrijf onmogelijk is spreekt zichzelf tegen, pijnlijk want voor mij is het een hel geweest. Niets zo pijnlijk dan het ontkennen van mijn eigen ervaringen. We mogen niet toelaten dat er nog steeds zoveel tragedies bestaan. Ook ik heb nog heel wat te leren zoals wij allemaal; besefte iedereen dit maar…
dankjewel voor de menselijkheid die ik bij heel wat mensen heb geraakt,
jullie geven me hoop dat het ook echt kan veranderen en dat we samen kunnen groeien voor een betere toekomst in functie van onze jeugd en hun ontplooiing .
In het boek staat overigens ook hoe ik de unieke kans kreeg en in ‘betere’ kringen terecht kwam; dankzij hen tot het besef kwam dat ook daar vaak tragedies afspelen … Mijn miserie mag nooit afbreuk doen op hun pijn en verdriet of levenswandel…
Het deed me mijn eigen pijn en verdriet relativeren omdat ook die verhalen/ervaringen erg aangrijpend kunnen zijn… ik leef niet met de illusie dat enkel kansarmen problemen kennen en begrijp ook beter waarom ieder van ons op een bepaalde manier in het leven staat <3
Veel liefs en dikke merci aan ieder van jullie
Ingrid(je) 
?
