Instagram, kunst en meme

Lieve volgers en lezers,

Dit blog is ontstaan vanuit het uitgeven van mijn boek ‘deanderekantvanhetverhaal’.
Een verhaal dat goed weergeeft hoe de huidige hulpverlening werkt binnen de Belgische structuur en hoe kinderen hier al te vaak de dupe zijn.
Dankzij de vele berichten van mijn lezers is gebleken dat het niet zozeer over armoede gaat, wel de vele moeilijkheden binnen de hulpverlening, het onderwijs, ons beleid, het rechtssysteem en de huidige politiek die gevoerd wordt.
Vanuit al deze ervaringen:
–>Mijn ervaring als kind in de hulpverlening en binnen het onderwijs Problematische opvoedingssituaties (POS)
–>Mijn ervaring als ouder binnen het rechtssysteem,
–>Mijn ervaring als hulpverlener én in opdracht vanuit de overheid (ik werkte jarenlang voor Kind en Gezin.)
–>Mijn expertise en onderzoeken die ik totaal onafhankelijk deed en wetenschappelijk onderbouwt zijn.
–>De gastlessen die ik al een decennia geef en de lezingen die ik organiseer Kwam ik tot een conclusie die ieders ogen zou mogen openen.

Vandaar dat ik me volledig focus op het doorbreken van het stilzwijgen van een falende samenleving, een falende hulpverlening en zoveel meer Ook mijn positieve ervaringen zijn cruciaal, zonder die positiviteit zou dit project falen, omdat het noodzakelijk is om te leren van diegene die er wel in slagen een zinvolle prachtige samenwerking uit te bouwen in functie van onze jeugd en hun toekomst. Pleegzorg, Sos-kinderdorpen zijn niet zomaar twee organisaties die me nauw aan het hart liggen, net zoals de Kanteling die ons op therapeutisch niveau ontzettend heeft geholpen. Er zijn voldoende diensten en mensen die een maatschappelijke taak uitdragen en aantonen dat het wel mogelijk is om een betere toekomst te realiseren voor gezinnen en hun kinderen.

Niet alle gezinnen slagen erin verandering te realiseren omwille van allerlei redenen, niet elke organisatie slaagt erin zich bewust te worden van eigen vooroordelen.
Het gaat hier om kinderen en hun ontplooiing en de vraagstelling:

“wat alles alles faalt, wie is er dan verantwoordelijk voor onze kinderen?

Je kan dit alles volgen via onderstaande linken, en net hier heb ik jullie allemaal nodig Samen bereiken we meer
Deel en verspreid de linken zoveel je kan want in 2020 wil ik zoveel mogelijk mensen wakker maken
Mijn dankbaarheid is groot

Mijn profiel: https://www.facebook.com/ingrid.wackenier

Het project in beelden en schetsen kan je volgen op: https://www.facebook.com/ingrid.wackenier/media_set?set=a.10209973721007529.1073741870.1470331249&type=3

Memes over dit project kan je volgen op: https://www.instagram.com/ingridwackenier/

alles rond de tentoonstelling en atelierbezoek wordt gedeeld op:
https://www.facebook.com/deanderekantvanhetverhaal/

Het boek kan je op het blog aankopen, bij mij persoonlijk of in de standaard. De goedkoopste optie is in de standaard terug te vinden

Omdat er werkelijk verandering nodig is.
En wie weet ontmoet ik je dan persoonlijk <3
Groetjes,
Ingrid

Artikel over ons beleid….

En daar gaan ze weer…
Het is het beleid van vandaag…
Het is de schuld van …

Het is het beleid van de laatste 40 jaar, 
het rechtssysteem
en de tekorten aan inzichten die daadwerkelijk maken dat we staan waar we staan.
Het gebrek aan emotionele kennis en nog wel het belangrijkste: niet langer te pleiten voor eigen portemonnee…

Ondertussen heeft iedereen zijn loon om nog eens 40 jaar lang te doen wat ze al deden met oogkleppen die in zulke grote niet eens bestaan …

De verkiezingen komen aan en dat geeft altijd goed weer wie we werkelijk zijn. Zoveel mensen ronselen met blinde ideeën die niets veranderen aan het bestaan van onze samenleving.

Het moeilijkst voor mij?
Beseffen dat er vandaag kinderen opgroeien in dezelfde hel als hun ouders….
Te zwijgen over hoe vierkant alles werkelijk draait en hoe ondeskundig er vele zijn…
Hoe onze opleidingen al lang achterhaald zijn en weinig inzichten brengen voor mensen in het werkveld…
En hoe we allemaal belastingen betalen om dit in stand te houden
En hoe mensen die veel wijzer zouden kunnen zijn dan ik, al 20 jaar pleiten zonder fundamenteel iets te veranderen omdat ook zij zwijgen als het op fundamentele verandering aankomt…

De blinde ziet meer

 

https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20180517_03517350

Artikel: Hebben alle ouders recht op kinderen?

Mijn opinie?

Ik zag het van nabij hoe ouders hulpverleners in de maling nemen vanuit hun ‘oprecht’ geloof dat elke ouder vooruit wil en verandering wil. Vertrouw mij maar als ik zeg dat ze jullie uitlachen en gewoon hun zin doen, en niet enkel mensen die beperkter zijn… Mensen die echt willen groeien in functie van hun kinderen maar waar het systeem faalt daar zeg ik niets over… wel over diegene die falen om voor hun kinderen verantwoordelijkheid te nemen ??

Ik sta niet altijd achter de visie van deze partij maar als zij Wel voor deze kinderen willen opkomen en inzicht willen krijgen in hoe het systeem dit Mede in stand houdt en veroorzaakt! Je bent welkom om in debat te gaan ☺?

 

https://m.hln.be/nieuws/binnenland/opinie-alle-kinderen-hebben-recht-op-een-gezin-maar-heeft-elk-gezin-altijd-recht-op-kinderen-nee~a3da8668/

behind the walls

Ook in deze tijden zijn vele meldingen vermoedens en daar gebeurd weinig mee…
Bewijzen zijn er pas als er bijvoorbeeld een maagdenvlies brak, of gebroken botten of een hersenbeschadiging… dagelijkse tirannie, geroep en gebrul, agressie enz… buren, school, of een huisarts die getuigt… dat volstaat al 40 jaar niet….
Mensen die in de sector werken maar er thuis niet in slagen liefdevol te zijn met en voor hun kinderen… omdat we nog steeds gedogen.
een berichtje van een dochter van een kleuterjuf, van een arts of zelfs een psycholoog… Het kan allemaal nog steeds vandaag….
Ja ook vandaag faalt het systeem nog steeds, het gaat al lang niet meer over kansarmen…

Zijn wij mensen echt zo egoïstisch dat we kinderen aan hun lot overlaten die niet voor zichzelf kunnen opkomen? <3

Lezing: Evaluatie

Dag volgers,

afgelopen vrijdag gaf ik mijn eerste lezing over armoede en de hulpverlening.
Nadat ik reeds ervaring had met gastlessen en een workshop,
werd het tijd voor een volgende stap.

Samen met Sarah ‘onze spreker’ ging ik de uitdaging aan.
Zij gaf een korte toelichting over haar boek (Sarah en Harry’s wereld) en Burn-out. En ik bracht mijn ervaringen en mijn verhaal: armoede en de hulpverlening.
We willen voor onze kinderen een betere ondersteuning als het met de ouders moeilijker gaat en we mochten ervaren hoe iedereen geboeid tegenover ons zat <3

Ik kom heel graag een aantal evaluaties delen. Omdat dit voor mezelf toch het belangrijkste is en het best weergeeft hoe dit door elkeen ervaren werd.
Dat dit kansen en mogelijkheden biedt en we van hieruit samen kunnen groeien, maakt me zo ontzettend blij.

Een greep uit de evaluaties en ons gastenboek:

Zou je ons evenement aanbevelen?
JA, 9/10: toen werd er enkel vis aangeboden
Ja, aan personen in’t algemeen en collega’s
Ja, meer naambekendheid in KdG Orthopedagodie

Wat is jouw oordeel over de presentatie:
8/10
Minder overlappingen
Minder tekst
Inhoudelijk boeiend

Was de lezing leerzaam?
Erg leerzaam, stof tot nadenken
Zeker binnen de opleidingen maatschappelijk werk/
intercultureel werk
Eerste deel gaf een heel confronterende, maar leerzame inkijk
in een voor mij onbekend stukje wereld, die van de
kansarmoede. Tegelijk Roept dit ook heel wat vragen op
over hoe we hier als maatschappij op kunnen reageren.
De lezing is vooral afgestemd op de hulpverlening. Ik wil meer horen over jouw ervaringen in het onderwijs, en vooral jouw mening over hoe het beter kan! Misschien ook een visie over het onderwijs uitwerken.

Wat vond je van het niveau, inhoud van de lezing?
8/10
Duidelijk verstaanbaar
Heel begrijpbaar
Proficiat voor de manier waarop je reageerde op de (soms
doordravende) reacties vanuit het publiek!!!
Je kan je verhaal prima en heel doorleefd brengen!

Wat vond je van de locatie?
8/10
Mag een beetje warmer
Prachtige locatie
Afgelegen

Tips en suggesties:
Meer evolutie hulpverlening toelichten.
Beetje inkorten en sneller cijfers toelichten
Een pauze was welkom geweest 🙂
Meer naambekendheid in scholen en ocmw’s
Meer tips voor leerkrachten en studenten onderwijs om
problemen te detecteren in/ bij de thuissituatie
Meer tijd nemen
Meer bekendheid in scholen en universiteiten

Gastenboek:
Heel mooi gedaan, prachtig verwoord,
Dankjewel vanuit alle maatschappelijk kwetsbare gezinnen
Respect!
Elke,
Projectcoördinator, ouderparticipatie

Ik zie er toekomst in,
Thomas, kleuteronderwijs

Proficiat met je lezing, je boek, je persoonlijkheid. Je bent een sterke vrouw,
Katrien, intercultureel werk

Na al die jaren blijf ik even geboeid door jouw boodschap. <3
Prachtig intens gebracht.
Liefs Sabrina, regioverpleegkundige Kind en Gezin

Ingrid, dankjewel voor het delen van je boeiend, leerrijk verhaal. Ik heb er toch wat van opgestoken en ik neem toch wel wat zaken mee. Veel succes met je verdere lezingen
Els, Katlijn, Tine, warm gezin

Lieve Ingrid,
Bedankt voor uw warme openheid, die je met ons deelde en voor wat je me geleerd hebt. Liefs, Murielle

Het was voor mij overweldigend om zoveel positiviteit te mogen ervaren. Het was hartverwarmend
Ik neem de evaluaties zeker mee in de volgende lezingen.
Al moet ik erkennen dat ik op sommige vragen niet in kan gaan tijdens zo’n lezing omdat die te specifiek zouden worden en de tijd te beperkt is.
Deze vragen kan ik wel invullen als u me inschakelt binnen uw organisatie. Dat is uiteindelijk ook het doel. Iedereen meer inzichten geven rond situaties waarin kinderen al te vaak vergeten worden. Zodat we samen meer voor deze doelgroep kunnen betekenen en nog beter op hun noden kunnen afstemmen. Voor de mensen uit het onderwijs en de hulpverlening die voorstellen om inhoudelijk dieper op hun werkdomein in te gaan, u kan me altijd inschakelen binnen uw organisatie, zodat ik de nodige tijd en ruimte heb om daadwerkelijk in te gaan op jullie specifieke vragen binnen jullie terrein. Zodra ik de mogelijkheden, tijd en middelen heb verzameld, kan ik lezingen gaan realiseren die specifiek op uw terrein van toepassing zullen zijn. Nu is naambekendheid nodig volgens de aanwezigen… ik realiseer alles nog vanuit de winst die ik heb met de verkoop van mijn boeken en de grafische opdrachten die ik realiseer, maar het was geen winstgevende onderneming waarin ik een aantal goede doelen kan gaan sponsoren. Pleegzorg zal ik dan ook zelf sponsoren zoals beloofd 🙂 <3 .

Ik heb jullie nodig om dit alles te realiseren en te verwezenlijken in functie van onze kinderen. De gasten waren alvast ontzettend enthousiast, en ik zie mogelijkheden <3

Dankjewel aan elkeen die aanwezig was,
aan iedereen die me moreel steunde
en ook aan die bijzondere vriendin die mijn lezing uit sympathie gewoon even sponsorde 🙂 <3

Alles helpt, elk bericht, elk woord van steun; omdat we samen meer mensen kunnen bereiken uit de sector.
Ik blik alvast tevreden terug en prik meteen enkele nieuwe data.
De locatie volgt nog op het moment dat ik een geschikte en gezellige plek heb gevonden.  Alle tips zijn welkom 🙂
Hoe lager de prijs, des te toegankelijker deze lezingen worden.

Lezing:
Armoede, Hulpverlening, Onderwijs en Jeugdzorg/JRB-en, politiek.
Zonder ieders betrokkenheid en bijdrage redden we het de komende 40  jaar ook niet…

Wil je mij inschakelen en heb je concrete hulpvragen binnen jouw werkveld,
stuur dan een mailtje naar:
ingrid@wigraphics.be,
mededeling: Gastles, Lezing of Workshop + Jouw beroepsdomein

Dankjulliewel,
jullie zijn stuk voor stuk fantastisch 🙂

Liefs,
Ingrid

Lezing: armoede en de hulpverlening.

Een lezing over armoede en de moeilijkheden die nog steeds bestaan. Over de hulpverlening en hoe moeilijk het is om visies op elkaar af te stemmen in functie van onze kinderen. Hoe belangrijk het is om de prioriteit bij onze jeugd te leggen. Bewustwording is cruciaal, inzicht noodzakelijk. Met respect voor alle mensen die zich met hart en ziel inzetten voor de kwetsbaarsten onder ons. Het boek ‘deanderekantvanhetverhaal’ kan die dag uitzonderlijk goedkoop aangekocht worden. Een boek dat de realiteit brengt over kinderen waar niet ingegrepen werd. De focus ligt op kinderen die steeds in hun thuissituatie zouden moeten kunnen ondersteunt worden, wat als de steun niet werkt of de hulpverlening faalt… 
Korte toelichting Sarah en Harry’s wereld: Burn Out

Voor: Alle hulpverleners, alle mensen binnen het onderwijs, de geestelijke gezondheidszorg, politiekers en allen die de nood voelen meer inzicht te krijgen binnen deze context. Het beloofd een zinvolle avond te worden waarin positiviteit centraal staan in mijn persoonlijk groeiproces, doch ook zichtbaar wordt gemaakt wat de tragedie is voor kinderen waar nooit werd ingegrepen… Ik vertel als hulpverlener , als ouder, als kind… Omdat dit een ruimer beeld geeft van de problemen die vandaag de dag nog steeds bestaan. Ik wens jullie allemaal te verwelkomen 

De flyer met alle gegevens vind je hier terug: flyer lezing Ka 

Je mag de flyer altijd delen,
Warme groeten en misschien tot dan 🙂
Ingrid

Gastles Encora

Lieve bloggers,

ik kom nog iets moois met jullie delen dat ik echt niet langer voor mezelf kan houden en ook een stukje geschiedenis om te kaderen waarom ik deze koers nu vaar 
Afgelopen week mocht ik op twee plekken gaan spreken over m’n boek,
armoede en de hulpverlening.
Het werden twee bijzondere ervaringen.
Terwijl ik wel vaker voor groepen heb gesproken is dit toch wel iets unieks.
Het was plots helemaal vanuit mezelf zonder opgelegde dingen van bovenaf. Het gaf me een vrijheid die nodig is om kritisch uit te mogen spreken wie wij eigenlijk als mensen zijn voor onze medemensen. Hoe we oordelen over het anders zijn en dat staat dan nog geheel los van armoede.

Als je weet dat ik jaren binnen Kind en Gezin heb gewerkt binnen twee verschillende teams en aldaar amper 20% van de teamleden openstond voor mijn functie, laat staan voor de inhoud en de visie die ik heb. Er geen duidelijke taakomschrijving was en dit vaak nog steeds niet duidelijk is.
Dan weet U hoe moeilijk het werken is binnen deze organisatie als je een sleutelfiguur bent. Gelukkig zijn er ook sterke teams met fantastische samenwerkingsverbanden die bewijzen dat het anders kan.
Mijn functie werd op verschillende vlakken geboycot en ik had het geluk dat sommige teamleden geloofden in een samenwerking met mij. Niettemin is de moeilijke samenwerking met enkele ervaringsdeskundige (in het verleden werden ze niet altijd voldoende gescreend al vergeten ze dat dit ook van toepassing is binnen andere functies) voor hen een reden om aan de meerwaarde van mijn functie te twijfelen en me op een denigrerende respectloze manier te behandelen . Het geeft hen zelfs het recht ons als minderwaardige collega’s te zien: geloven wie geloven kan… Dat de transformatie van de organisatie zelf moet komen is nog niet helemaal duidelijk. Dat enkel zij dit gedrag een halt kunnen toeroepen lijkt ondanks de vele verschillende functies en ondersteuningsvormen, vaak een maat voor niets geweest. Ik moet je niet vertellen hoeveel weggegooid geld je dan in stand houdt, again and again and again.. .Dat er nog heel sterk uitsluitingsgedrag aanwezig is stoorde me het meest en dit was dan nog los van mijn functie. Ik had geen zin, tijd, noch energie om me met zulk onvolwassen gedrag bezig te houden en het belemmerde me om mijn taken binnen de organisatie op te nemen op een positieve manier. Van zo’n organisatie verwacht je dat ze zorg dragen voor elk personeelslid. Dat roddels en pesterijen niet gedoogd worden. En dat indien ze samenwerken met mensen zoals wij dat dit ten aller tijde op een respectvolle manier gebeurd. Ik koos dan maar om de eer aan mezelf te laten en de organisatie achter mij te laten. Ik was er jaren eerder om dezelfde teleurstellingen opgestapt. Ik had ze ‘naar mijn beleving’ opnieuw een kans gegeven maar ze waren ondanks mijn geloof; niet gegroeid zoals ik had gehoopt. Ondanks het feit dat ik erg geloof in de kwaliteiten van deze organisatie en sommige personeelsleden, sleepten dezelfde moeilijkheden voortdurend aan. Als ik betaald word om aan te modderen en mijn eigenwaarde hiervoor moest inzetten dan verlies ik mijn positiviteit, en laat nu net dat zijn wat ik niet wil verliezen “De moed en het geloof dat het anders kan”. Ik nam 1 van de verstandigste beslissingen ooit want ik wou me niet langer klein voelen door zoveel onwetendheid en dat dan nog van mensen waarmee je samen een betere hulpverlening tracht te organiseren. Je verwacht van zulke mensen toch een minimum aan professionaliteit. Maar helaas geloofde een verpleegkundige dat ik er vooral was om mijn sociaal leven inhoud te geven; volgens haar was ik opzoek naar vriendjes. Terwijl mijn sociaal leven mooi gevuld is. Het was haar vooroordeel die een prachtige samenwerking onmogelijk had gemaakt. Ze voelde zich vooral bedreigd dat ik met mijn visie haar visie ondermijnen zou… Dat zelfreflectie noodzakelijk is voor een betere samenwerking was voor haar een brug te ver… supervisies werden in mijn team dan ook als lachwekkend beschouwd en overbodig. Terwijl supervisies net maken dat mensen leren stil staan bij eigen gedrag enz…
‘Been there done that… ‘ Als we niet naar onszelf kunnen kijken hoe wil je dan in godsnaam verandering realiseren? En dan verwacht men wel dat gezinnen stilstaan bij hun eigen verantwoordelijkheden? Kunnen we misschien als hulpverleners een voorbeeld zijn door onze eigen beperkingen te erkennen en hier rond te werken? Ik begreep al gauw dat er niets veranderd was en liet de organisatie volledig achter mij  Zou ik ooit nog iets kunnen betekenen voor de hulpverlening… zonder dat hulpverleners doen of ik nonsens verkondig en mijn leven één grote leugen is waar ik zelf verantwoordelijk voor ben geweest? Zou ik een manier vinden om niet meer over mezelf te laten lopen en toch nog van betekenis te kunnen zijn voor zowel hulpverleners als onze kinderen?

En dan heb je deze week, waarin ik volledig op zelfstandige basis ging spreken voor mensen die begrijpen en erkennen hoe belangrijk onze functie is en hoe we met zijn allen bijdrage in de armoede die bestaat. Waar wel mag uitgesproken worden op welke manier de hulpverlening faalde in mijn dossier en later ook in dat van mijn kinderen… en niet minder belangrijk: toen ik hulpverlener was en een beter inzicht kreeg in de hiaten die bestaan. Hoe ik mag verwachten dat er een respectvolle open communicatie is. En kan aanraken hoe wij als mensen en maatschappij omgaan met deze kwetsbare doelgroep maar ook met elkaar.

De laatste gastles was voor een zestigtal mensen, mensen die later in de hulpverlening terecht komen. En dan kan ik maar 1 ding bedenken ‘whauw’ voor de fantastische manier waarop ze luisterden naar mijn verhaal, respectvol hun inbreng en bedenkingen brachten. Het geeft me het gevoel dat het mogelijks toch veranderen kan. Dat er heel wat mensen wel het inzicht verwerven dat we als maatschappij een grote rol hebben in het doorbreken van gedragspatronen die OVERAL bestaan. Dat we veelal vanuit eigen overtuigingen en vooroordelen beslissingen nemen.

We hebben allemaal een verantwoordelijkheid en indien we de moed en kracht zouden vinden om te spreken als er negatief gedrag aanwezig is dan zou de hulpverlening al een stukje mooier zijn en ook binnen het onderwijs zou het een must moeten zijn. Als we als gemeenschap zouden handelen en beter zorg dragen voor elkaar zou zo’n extreme armoede dan nog bestaan? Indien we zouden vertrekken vanuit de geborgenheid en veiligheid voor onze jeugd en vandaar uit beslissingen nemen, zou die generatiearmoede dan nog eens 40 jaar voortbestaan? Als we willen dat mensen hulp vragen, mogen we ze dan zomaar veroordelen. Is het naïef te geloven dat deze mensen niet aanvoelen hoe wij naar ze kijken, hen behandelen en over hen oordelen. Hoe taboes blijven bestaan omdat niemand echt durft spreken op cruciale momenten. Of kan het zijn dat onze oordelen net maken dat mensen zich doodschamen en van daaruit geen hulpvragen meer kunnen stellen en verdoezelen hoe ze echt leven?. Zou het kunnen dat de hulpverlening nog niet voldoende gegroeid is om onze opzet te laten lukken? En dat de verantwoordelijkheid niet enkel bij de ouders ligt maar ook bij de hulpverlening en ons beleid?

Als iedereen hardnekkig blijft ontkennen waar we falen, kiezen we dan met zijn allen voor een falende hulpverlening die nog 40 jaar zal bestaan? Kunnen we dan beweren dat we alles doen om een betere toekomst voor onze jeugd te realiseren? Het is zoals een journaliste die beweerde dat ik veel te negatief ben over jeugdrechters en ondertussen niet begrijpt dat haar ontkenning van de feiten maakt dat ook zij nog 40 jaar op de kar zal springen om met de kraan open te blijven dweilen… opnieuw en opnieuw en opnieuw… Gelukkig erkende een jeugdrechter vrijwel onmiddellijk dat ze de eerste is om toe te geven dat er serieuze inschattingsfouten gebeuren en ik begrijp ook heel goed waarom  Menselijk is het zeker maar het kan anders; daar ben ik echt van overtuigd. Ik heb het aan den lijve ondervonden in het dossier van mijn kinderen. Een positieve ervaring toen ze aan me werden toegewezen en de eis tot co-ouderschap verviel… een negatieve ervaring toen het drugsprobleem van hun vader niet voldoende groot was om te vermijden dat ze op bezoek Moesten gaan zonder toezicht…. Ik had geen bewijzen terwijl een rechtbank gewoon zijn urine had kunnen testen… 1 simpele test of 1 gesprek met onze zoon( die de cocaïne en zakjes wist liggen en de verstop-plaatsen op 4 jaar reeds kende… had kunnen aantonen dat ik de vader op zich geen probleem vond maar de manier waarop hij leefde en ik dus geen vete wou maar hulp voor de man. Maar in plaats van een ONMIDDELLIJK sociaal onderzoek op te starten bleef de melding weken liggen tot de man was verhuist en uiteindelijk kreeg ik een sociaal onderzoek over me heen…  De sociale dienst van de politie en hun onderzoek is nog even onwetend dan toen ik in een kelder opgesloten zat. Helaas … Op een HB van 10min. moeten ze controleren of je een goede ouder bent door naar de kamers te gaan kijken en in de ijskast? Intriest want als u beseft dat in mijn ouderlijk huis alles tip top in orde was… Een taboe dat kan tellen, alsof alle slechte ouders in chaos leven? De vader van mijn kinderen is nu 20 jaar later nog steeds verslaafd. Hij kreeg niet de kans om in behandeling te gaan door de ontkenning van mijn beschuldigingen en de verklaring van mijn zoon. Maar ook door het parket dat mijn melding liet liggen, er werd geen beslissing genomen in functie van de veiligheid en ontwikkeling van mijn kinderen enz….Bij een crisis zou je denken dat er spoed op het dossier staat maar ook hier is de dag van vandaag nog steeds tijd en ruimte om tussen de mazen van het net te glippen… Fysiek geweld vernedering en verwaarlozing stonden centraal als ze bij hun vader op logé gingen. En ondertussen vocht ik om die generatiearmoede voor mijn kinderen te doorbreken…
Erkenning is zo cruciaal en zal heel wat frustraties wegnemen waardoor er ruimte komt, hoop en effectieve verandering gerealiseerd kan worden. De hulpverlening houdt mee in stand hoe kinderen vandaag nog steeds opgroeien met zulke tragedies en er niet wordt geluisterd naar mensen die aan de alarmbel trekken…De durf om wetten in vraag te gaan stellen en te veranderen: voor onze jeugd te kiezen; dat mis ik 

Wat voelen we, Wat denken we, Wat zien we gaf in de twee gastlessen meer interactie dan ik ooit bij mijn oude werkgever kreeg.

Het waren maar enkele vraagstellingen van mijn gastlessen en de mensen hingen ‘bijna letterlijk’ aan mijn lippen. Het heeft me diep ontroerd hoe de menselijkheid geraakt werd. Dit is precies wat we nodig hebben. Studenten en hulpverleners die veel bewuster in het leven staan. Waarvan de meeste in de hulpverlening zullen meedraaien en de moed en kracht hebben/vinden om moeilijkheden te bespreken. En dan heb ik de eer om voor zo’n groep te mogen spreken. Is het moeilijk voor onze maatschappij om problemen te hebben? Mogen wij mensen moeilijkheden ervaren of hebben we liever de schone schijn… was nog zo’n vraag die ons aan het denken bracht…

De interactie van de groep, de manier waarop ze geraakt werden: dat raakte mij en dat heb ik zo gemist bij Kind en Gezin. Dat de groep oprecht luisterde en interesse toonde, dat je hen bijna hoorde denken in de les en dat de groep er ook effectief iets aan gehad heeft. Wel dat deed zo’n deugd. Het vertelt me dat je nooit mag opgeven en er altijd een manier is om te doen waar je goed in bent. Ik denk dat ik een manier heb gevonden om mijn steentje bij te dragen. Hop naar een mooiere wereld waarin we dichter tot elkaar komen en een goede, stabiele hulpverlening realiseren.

Achteraf kreeg ik nog enkele mails en het mooiste is toch wel dat ze na de gastlessen nog veel hebben nagepraat over de inhoud van mijn les. Ik heb mijn doel bereikt om iets te doen met mijn bagage op een positieve manier zonder nog langer toe te laten dat de realiteit ontkent wordt.

Ik ben dan ook dankbaar voor elkeen die me steunt in de verkoop van mijn boek, me durft in te schakelen om te komen spreken en bewust mijn verhaal verspreiden. Dankzij ieder van jullie kan ik op een nuttige manier toch nog iets betekenen voor deze kwetsbare doelgroep en in het bijzonder voor onze kinderen 

Jullie zijn stuk voor stuk fantastisch.
Dankjewel
Ingrid(je)

Een greep uit de reacties eind 2017, begin 2018

Lieve Ingrid, vandaag eindelijk de tijd gehad om je boek uit te lezen…in 1 woord: WOW. Sta echt versteld van wat jij allemaal hebt doorstaan en dat je dan toch nog de positiviteit kan blijven houden. Het was geen makkelijke weg, maar toch sta je er: chapeau! Je kinderen mogen trots zijn met een mama als jij. Ook al was het voor hen niet altijd even makkelijk. Blij dit verhaal gelezen te hebben, dit geeft me ook een andere kijk op bepaalde dingen en instanties. Dikke kus ?en doe zo voort!
Kim

Net als jou verhaal sluit het aan bij ‘Parel in de pijn’….. Je doet het ! 

Proficiat met deze prestatie!!! Jouw verhaal raakte me diep?

Chapeau mevrouw dat u de moed hiervoor vond en anderen een hart onder de riem wilt steken! Bedankt om dit boek te schrijven, vele groetjes
Jasmijn

Hier word ik helemaal stil van … Wat een kracht om uit deze cirkel te stappen! respect!
Helga

Een Grote Dame, dat ben jij, proficiat met de weg die je hebt afgelegd, dankjewel om je verhaal te delen, nog veel geluk en liefde in je leven. X
Inge

Respect! Dit is precies wat nodig is : vertellen hoe het werkelijk is om in kansarmoede te moeten leven en opgroeien! Nog veel succes met alles!
Marijke

Sterk… Heel sterk… Ze spreken vaak over kinderrechten, die veel omvattend zijn, maar helaas zijn er al te veel kinderen die te kort gedaan worden… Enkel en alleen omdat vaders en moeders méér recht hebben om te zijn zoals ze zijn gewoon omdat ze nu eenmaal de moeder of vader zijn… Dan dat kinderen veilig en normaal mogen opgroeien…
Herlinde

Heel veel respect en ook om het met ons te delen, iemand als jij hebben ze nodig in de regering die weet waar over het gaat. Ook de dag van vandaag, gebeuren deze zaken nog steeds, er word veel te weinig gedaan voor deze kinderen en de organisatoren zijn blind en doof voor de echte noden van de kinderen 
Hermelinda

Prachtig zoals jij het verwoord! Ik ben steunmama voor een meisje dat in een instelling verblijft sinds heel jonge leeftijd. Ik hoop dat ik haar net als jou pleegmama mooie herinneringen kan bezorgen en de kracht om iets van haar leven te maken. Zij verdient dit zo erg, ze is zo lief, leergierig en aanhankelijk. Ik kan oprecht zeggen dat ik heel veel om haar geef en aan haar zijde zal blijven staan zolang ze dat zelf wil. Heel veel liefs van ons!
Hilde

Komt mij bekend voor, hokjes denken. Wij zijn ook opgegroeid zonder weelde, wij hadden gelukkig goede ouders, maar zij hadden te veel opzien naar mensen die gestudeerd hadden. Mijn ouders dachten altijd dat dom waren, maar dat was het niet, zij hebben nooit geen kans gekregen, omdat ook uit een groot nest kwamen. Ik herken vele dingen in wat je schrijft, vooral , wat andere altijd over je weten. Veel geluk en succes met je boek.
Marc

De vlinder is uit de cocon gekropen. Dat is bevrijdend en transformerend, want hij was bedoeld om zijn vleugels open te vouwen en te vliegen, van bloem tot bloem. Hij was bedoeld om volop te leven. Het is een vreselijk verhaal, maar het is ook heel mooi te zien hoe jij je niet hebt laten kisten. Diep vanbinnen bleef je overleven. Dankzij enkele lieve mensen die je iets heel essentieels van zichzelf gaven…
Chris

Deze pakkende getuigenis in een boek verwoorden, daar moet je een sterk karakter en héél veel moed voor hebben. Je gaat met dit boek zoveel mensen een hart onder de riem steken….want jij bent het levende bewijs dat je met doorzettingsvermogen zoveel kan bereiken. Met veel respect heb ik je verhaal gelezen. Ik wens je een verdere mooie toekomst.
Sylvia

Met een paar kleine aanpassingen lees ik met tranen in de ogen mijn verhaal. Ben ook helemaal zelf uit de put en de miserie gekropen.
Ik wil je graag proficiat wensen en laten weten dat je een fantastische madam bent!!! Ik begrijp beter dan wie ook dat je ijzersterk en gedreven moet zijn om uit dat dal te klauteren en toch positief in het leven te staan.
Bij mij zit de schrik er een beetje in en hoop ik dat het zo verder kan blijven kabbelen. Ik stel geen hoge eisen. Gewoon gelukkig zijn zonder zorgen.
Ik wens je ook het allerbeste toe x
Marjan

Met veel bewondering en respect voor zoveel wilskracht om al die ellende om te buigen tot een positief verhaal. Het gaat je goed. Het allerbeste.
Brigitte

Dag ingrid, ik heb je boek op 3dagen tijd uitgelezen.het is hier al een paar keer gezegd, maar ik ga het toch nog eens doen.ik vind je een ongelooflijk sterke vrouw.terwijl ik je boek leesde ,dacht ik verschillende keren, waar haalt ze die enorme kracht vandaan? Ik zie en denk dat je nu het geluk hebt gevonden en eindelijk de erkenning die je verdient en vooral liefde.het ga je goed!
Annelies

Ik heb ondertussen zoveel prachtige reacties gekregen dat het moeilijk is om er een selectie van te maken. Kom zeker ook een kijkje nemen op
https://www.facebook.com/deanderekantvanhetverhaal/
Je kan deze pagina volgen en delen zodat mijn boek nog meer mensen kan bereiken;  mijn dankbaarheid is groot <3

Ik werk een project uit onder begeleiding van Marc, leerkracht tekenkunst.
Hierin wordt mijn boek in beeldvorm weergegeven en tracht ik aan de hand van beelden mee te geven hoe ik alles heb ervaren. Ik zou dit graag realiseren tegen de zomer van 2020
Dit project kan je volgen op
https://www.facebook.com/ingrid.wackenier/media_set?set=a.10209973721007529.1073741870.1470331249&type=3

Liefs,
Ingrid(je)

Positiviteit is cruciaal

Ik kreeg de vraag of het een eenzaam bestaan was toen ik zelf begon te groeien. En ja dat kan ik enkel bevestigen. ik werd uitgesloten door mijn doelgroep/achtergrond en ook door alle anderen…
Dit is wat iemand zei over mij die ik reeds 20 jaar ken. We werkten ooit samen bij Kind & Gezin en gaven er ook samen ons ontslag. Het is zo mooi verwoord en het was de eenzaamheid waard want kijk waar ik vandaag sta 

Ingrid, Jij hoeft je tegenover niemand te verantwoorden, de mensen die jou graag zien weten hoe hard jij gezwoegd hebt en nooit opgegeven hebt en Altijd voor alles hebt moeten vechten! Zij hebben terecht heel veel respect voor wie jij bent. En dat heb jij aan jezelf te danken. Ik denk dat die mensen met hun kritiek, die kracht die jij bezit niet hebben maar er stilletjes wel heel erg op hopen. Het is dan makkelijker om te kritiek te uiten dan toe te geven dat ze die kracht bij zichzelf niet vinden. (Waar niks mis mee is, maar wel schaamte brengt) Dat is heel jammer maar, dat zegt iets over henzelf! Niet over jou! Je kan luisteren naar die kritiek en jezelf afvragen of die terecht is, dat doe jij! Zo nodig zal jij jezelf daar vragen over stellen! Jij bent niet verlegen of beschaamd om iemand toe te geven dat kritiek terecht is.. integendeel, je ontvangt het in dat geval als een geschenk! Als deze kritiek niet terecht is laat die jou dan niet aan jezelf doen twijfelen zodat je de behoefte voelt om jezelf te verdedigen, voel je dit toch??? Omarm dan dat gevoel want precies op dat moment word jij opnieuw herinnerd aan de weg die jij bent gegaan en dat is een van de dingen die jou mooi maakt! Jij weet en blijft weten dat niets vanzelfsprekend is en of word! ❤ dikke x

Er zijn nog steeds mensen die me benijden maar dit heeft niet echt iets met mezelf te maken. Binnen teams heerst er maar al te vaak jaloezie en haat, zeker daar waar veel vrouwen werken. Ik leerde uiteindelijk dat hoe anderen me behandelen vaak met hen persoonlijk te maken heeft en niet zozeer met de persoon die ik ben. Ik kan me slachtoffer voelen van anderen hun gedrag of me er boven zetten.
Positief denken is noodzakelijk om vooruit te komen en zeker als je verandering wil 

Mijn kracht zit in het benoemen van moeilijkheden zonder de positiviteit te verliezen. Ik leerde in elke situatie iets positiefs terug vinden. Het kost oefening maar eens je het machtig bent kan je lachen om dikke miserie. Het maakt het verdriet dragelijk en het geeft voldoening. Humor is zo mooi om de dingen te relativeren 🙂